Promotie Lisbeth Verharen, lid kenniskring lectoraat Acute Intensieve Zorg

In de traumazorg gaat alle aandacht in eerste instantie naar de patiënt, maar het is belangrijk om ook oog te hebben voor diens naasten. Medisch maatschappelijk werkers begeleiden traumapatiënt en naasten bij psychosociale en emotionele problemen die samenhangen met de opname in het ziekenhuis. Promovendus Lisbeth Verharen onderzocht in hoeverre hun hulp aansluit op de behoeften van naasten. Op donderdag 16 september 2010 verdedigde zij met succes haar proefschrift Psychosociale hulpverlening voor naasten van traumapatiënten. Doorbreken van de cirkel van verdriet aan de Universiteit voor Humanistiek te Utrecht.

Er zijn twee belangrijke redenen om aandacht te hebben voor de naasten van traumapatiënten. Ten eerste is de steun van naasten een belangrijke factor in het herstel van de patiënt. Ten tweede heeft het trauma niet alleen een ontwrichtende werking op het leven van de patiënt, maar ook op dat van de naasten. Naasten van traumapatiënten hebben behoefte hebben aan informatie, toegankelijkheid en psychosociale hulpverlening, blijkt uit het onderzoek van Verharen. Maar niet alle naasten die daar behoefte aan hebben, krijgen die psychosociale hulp, ontdekte zij. Terwijl de meesten die de hulp wel kregen, er wel degelijk bij gebaat waren.

Het is wenselijk een richtlijn te ontwikkelen voor de opvang en begeleiding van naasten van traumapatiënten, vindt Verharen. Zodat ze de hulp krijgen waar ze behoefte aan hebben. “Humane zorg betekent erkenning voor hun ervaringen en beleving. Dat kan bijvoorbeeld door maatschappelijk werk vroegtijdig in te schakelen. Zij komen tegemoet aan de behoefte aan psychosociale hulpverlening door een integraal aanbod. Ze bieden ondersteuning, en kunnen helpen bij het leren omgaan met de situatie en de gevolgen, bij allerlei praktische problemen en bij communicatieproblemen met het behandelteam.”

Het onderzoek van Lisbeth Verharen is relevant voor alle professionals in de traumazorg. Het geeft inzicht in de situatie van naasten van traumapatiënten en biedt aanknopingspunten voor het optimaliseren van de opvang en begeleiding.