Geschreven door een HAN-collega

De Week tegen Armoede; kokend van woede

De week van de armoede kruipt onder mijn huid. Ik doe mijn best deze te negeren, van me af te laten glijden…het hoort niet bij mij en ik heb er niks mee te maken.

De week van de armoede is voor doelgroepen, voor sociaal kwetsbaren…voor losers.  Niet voor mij.

Dat zegt mijn innerlijke stem. Een stem die niet correspondeert met wat ik uitdraag naar mijn studenten, die niet past bij mijn visie, bij mijn overtuiging, mijn empathie, bij mijn professie. En toch….Het is de schaamtevolle, oordelende stem die me lamslaat. De stem die ervoor zorgt dat ik met een enorme boog om de kraampjes met allerhande bespaartips op de Kapittelweg loop. De stem die de oproepen op Linkedin negeert. Die, misplaatst weet ik, van binnen kookt van woede bij trotse berichten van mensen die denken dat een keertje rondkomen van 50 euro per week een Challenge is.

En toch blij

En toch ben ik blij met deze week van armoede. Ik ben blij dat de HAN aandacht geeft. Ik ben blij dat HAN-collega’s ervaren – al is het maar een week-  dat eenmaal uitgegeven geld aan het ene, betekent dat het andere daarmee dus niet meer kan. Dat de keuze niet gaat tussen een kop koffie bij Starbucks of een nieuwe broek, maar kiezen tussen een zo gegund uitstapje voor je kind of die broodnodige wortelkanaalbehandeling. Wat ben ik blij d

at onze studenten toegerust worden om met zo’n kwetsbaar onderwerp aan de slag te kunnen gaan.

Voorzichtig blij dat ik vanuit mijn eigen ervaring het gesprek aan durf te gaan met mijn studenten.

‘Lukt het? Kun je het betalen? Hoe zit het met jullie Wifi thuis? Heb je maandverband? Zin in een kop koffie?’ Ik durf te vragen want ik weet….

Armoede. Ook op de HAN

Was ik ooit die collega, van wie je het niet wist? Had je het kunnen merken? Misschien. Misschien was ik die collega die nooit mee ging lunchen, want altijd op dieet. Die toevallig altijd net een ziek kind had bij de borrel die niet door de HAN betaald werd. Die liever thuisbleef in vakanties in plaats van eropuit, – last van heimwee, vandaar-. Die net te dure gebakjes serveerde op een verjaardag. Want liever de schijn ophouden dan laten merken dat je niet meer naar de tandarts kan, dat je moet nadenken over je band laten plakken, dat je je afvraagt of je die week voldoende hebt afgewisseld met je 2.5 outfit zonder dat het iemand op begint te vallen.

Kan dat, met een Hbo salaris? Ja, dat kan. En niet alleen bij mij. Docent op de HAN.

Armoede manifesteert zich in vele gedaanten. Ook op de HAN. Armoede maakt kwetsbaar. Armoede sluit je uit. Armoede maakt naakt. Armoede heeft een gemene deler: schaamte. Ik wil die schaamte voorbij.

(nu nog ondertekenen, dat komt misschien nog…vandaag nog niet maar wie weet)

————————-

Werk je bij de HAN en heb je nú hulp nodig? Kijk dan om te beginnen hier: Waarbij kun je om hulp vragen? (han.nl)

Meer lezen? Ik zit ook in dat schuitje (han.nl)