Jane werkt al meer dan tien jaar bij de HAN. Na een scheiding, al een paar jaar geleden, heeft ze dagelijks financiële zorgen. Ze vertelt haar verhaal, omdat ze vindt dat er hulp moet komen. Ook binnen de HAN.

Verteld door Jane, geschreven door Carinda

Na de vaste lasten is er bijna niets meer over

Jane begint te vertellen, druk en luid; “Ik zit ook in dat schuitje. Als ik thuiskom…”. We zijn net begonnen aan ons gesprek, maar ze valt stil en huilt. “Als ik thuiskom is het eenzaam, ik zoek aan alle kanten hulp. Ik ben bang uit huis te worden gezet.” Ze heeft de afgelopen vier jaar dingen gedaan en meegemaakt, waardoor ze nu op de financiële blaren moet zitten. Het voelt alsof ze gestraft wordt en ze weet niet meer hoe ze het voor elkaar moet boksen. Jane maakt zich zorgen over haar geld: “Ik loop met gebogen hoofd over straat. Ik krijg geen rust omdat ik elke dag in onzekerheid zit. Het is moeilijk om te dragen”.

Als bij Jane het maandelijkse geld binnenkomt moet er eerst gerekend worden: “Eerst moeten de vaste lasten eraf. Daarna is er bijna geen geld over om uit te kunnen gaan, ik moet heel goed kijken. Ik zat eerst bij een sportclub, dat kostte 42 euro. Daar ben ik op gaan beknibbelen. Maar hoe leg ik mijn sportmaatjes uit dat ik niet meer kom? Sporten is zo belangrijk om mijn hoofd verlichting te geven en ik heb dan mensen om me heen”. Jane kijkt ergens in de verte op zoek naar de juiste woorden en huilt stil.  “Hoe moet ik die ballen in de lucht houden?”

Misschien moet ik de sieraden van mijn ouders verkopen

Jane kan de boodschappen nog net betalen. Maar ze moet wel opletten waar ze het gaat halen. Nu ze is afgevallen heeft ze nieuwe kleren nodig en ook dat is niet vanzelfsprekend. Voor het eerst in haar leven kijkt ze nu bij tweedehands winkels en daar blijft het niet bij: “Ik heb een eigen autootje. Ik ben zo bang… Die wil ik houden. Om een buffertje te maken, heb ik mijn fiets verkocht. En sierraden die ik van mijn ouders heb gekregen ..” De tranen rollen. “Die wil ik gaan verkopen. En misschien moet ik daarna mijn autootje wegdoen.”

Hoe de financiële zorgen invloed hebben op haar leven? Janes collega’s zullen niet snel iets merken, Jane zet gewoon haar masker op. Laatst was er één collega die zei: “Ik heb het idee dat er iets aan de hand is, zullen we even thee gaan drinken?” Het was fijn dat iemand haar even apart nam. Dat kan iedereen doen voor een collega of een student. Volgens Jane moet je iemand het gevoel geven dat hij of zij bij jou terecht kan.

Je gaat surviven om de dag door te komen

Ondanks dat ze de vuile was niet graag buiten hangt, vertelt ze nu toch haar verhaal. “Het moet serieus genomen worden. Ik ben niet de enige bij de HAN. Er zijn ook collega’s met een HBO-salaris die het zwaar hebben. En studenten. Dit moet besproken worden, ook op hoger level. Er moet aan de ene kant hulp worden aangeboden. Maar je moet het zelf ook bespreekbaar maken.” Als je in zo’n situatie komt, kun je volgens Jane niet meer focussen. Je hoofd gaat op zwart-wit en je gaat surviven om de dag door te komen. Jane vertelt dat ze haar werk niet meer kan doen zoals voorheen: “Geconcentreerd werken kan ik niet goed meer, ik ga fouten maken. Ik kan niet meer schakelen zoals vroeger. Ik ben zoveel ballen in de lucht aan het houden. Ik heb die vrees van ‘oh god hoe kom ik hier uit’. Ik kan mijn werkpakket niet goed meer uitvoeren. Het heeft ook invloed op mijn gezondheid. Ik ben gevoelig voor stress, ik krijg rugpijn en hoofdpijn. En ik slaap natuurlijk onrustig.”

Bam, bam, bam, morgen hulp

Jane heeft ook wel ideeën over wat de HAN kan doen: “Zet het in nieuwsbrieven en nodig mensen uit om het te komen bespreken. Nu moet ik de hele tijd stappen maken om gehoord te worden, eigenlijk moet het andersom. Er moet veel meer moeite en initiatieven worden ondernomen om mensen te bereiken, van alleen luisteren kun je geen brood kopen. Denk aan een budgetcoach, ga met HR om de tafel zitten, maak een potje voor mensen die in een nijpende situatie zitten. Zorg dat ze een voorschot op hun loon kunnen krijgen. Of smeer de dertiende maand uit over de rest van het jaar.”

Volgens Jane moet er eigenlijk een loket zijn in plaats van dat HAN-medewerkers bij zeven mensen langs moeten zoals zij. “Als je daar gaat praten dan zetten ze meteen lijntjes uit”, haar hand slaat op tafel: “bam, bam, bam, morgen hulp. Dat zou het meest fantastische zijn. Concrete acties!”

wat staat ons te doen?

Het is, meer dan ooit, nodig om binnen de HAN te zoeken naar mogelijkheden om bij te dragen aan bestaanszekerheid van mensen, gezinnen, wijken en gemeenschappen. Én van onze eigen collega’s en studenten. Het is nodig om binnen en tussen academies van gedachten te wisselen over maatschappelijke verantwoordelijkheid en over de bijdrage die iedereen vanuit eigen professie kan leveren. Han FairHealth en de Werkplaats Sociaal Domein Arnhem en Nijmegen dragen met dit project bij aan dit gesprek dat binnen en buiten de HAN gevoerd moet worden. Het verhaal van Jane leggen we voor aan collega’s van de HAN. We stellen daarbij een belangrijke vraag: Wat staat ons te doen?
Dat heeft twee doelen: afspraken maken over wie morgen iets gaat doen voor (en met) Jane én nadenken over structurele aanpassingen binnen de HAN om collega’s met financiële zorgen te ondersteunen. Morgen en iedere dag daarna.

We volgen dit proces en de oplossingen die het oplevert voor Jane. We zorgen ook dat al die kennis, op verschillende manieren, wordt gedeeld.

Werk je bij de HAN en heb je nú hulp nodig? Kijk dan om te beginnen hier: Waarbij kun je om hulp vragen? (han.nl)

Wil je nog een verhaal van een HAN-collega lezen? Dat kan hier: Armoede, ook bij HAN-medewerkers

Vragen, opmerkingen  of wil je ook je verhaal delen? Mail dan met Marleen.vandewestelaken@han.nl of Carinda.Jansen@han.nl of gebruik dit contactformulier.

(Oh en Jane heet eigenlijk geen Jane)