Anders komt er geen eten op tafel

Nadat Maria een echtscheiding achter de rug heeft, verandert er veel. Het wordt voor haar en haar drie zonen lastig om rond te komen. ‘’Gelukkig zijn ze in staat om ook een financiële bijdrage te leveren. Ze moeten wel; want anders komt er gewoon geen eten op de tafel.’’

Veel steun heeft ze van haar ex niet gekregen. Maria heeft zelf alles moeten betalen, terwijl ze al zo krap bij kas zat. Toen haar oudste zoon ging studeren, dacht ze het samen geregeld te hebben. Allebei de helft betalen. Maar haar ex weigerde te betalen. ‘’Ik heb bij vrienden wat kunnen lenen. Hij wil gaan studeren, dus ik ga ervoor zorgen dat dat geregeld wordt. Als hij wil studeren moet hij gewoon kunnen studeren.’’

Maria probeert alles zo goed mogelijk te regelen voor haar zonen. Zo gaan ze elk jaar samen naar een of twee festivals. Haar oudste zoon heeft er geen problemen mee om in armoede te leven. ‘’Kijk, dan doe je toch iets goed’’ zegt Maria. ‘’Dat je kinderen het niet zo ervaren.’’

Wat moet ik met dertig eieren?

Een keer in de week gaat Maria naar de voedselbank. Het verschilt per keer waar ze mee thuiskomt. ‘’Wat er meestal wel bij zit is brood. Soms ook twee, of vier. Meestal ook een doos eieren of twee. Ik heb ook wel eens drie dozen gekregen en dan denk ik; wat moet ik met dertig eieren?’’ Als er iets tussen zit wat ze niet nodig heeft, dan brengt ze het naar de buren. ‘’Zij hebben het ook krap, dus daar breng ik nog weleens wat naartoe. Ik heb niet veel, maar dat wat ik heb wil ik best delen.’’

Voordat Maria in de WW kwam, werkte ze in het ziekenhuis. Helaas werd deze baan wegbezuinigd en kwam ze zonder werk te zitten. Hierna is ze bij een tankstation gaan werken. Het verschil in inkomen merkte Maria wel. ‘’Dat betaalt natuurlijk hartstikke slecht’’ zegt ze. ‘’Want het is een ongeschoolde baan. Ik begon met 9,10 per uur en zat later op 11 euro per uur. Dat na drie jaar.’’

‘’Je moet gewoon roeien met de riemen die je hebt.’’