Rondom eenzaamheid en sociaal isolement heerst een taboe. Mensen komen er niet graag voor uit dat ze zich eenzaam voelen of weinig contacten hebben. Er is daardoor sprake van verborgen problematiek. Bovendien vinden mensen het vaak moeilijk om hulp te vragen: vraagverlegenheid. Deze schroom geldt ook voor professionals of vrijwilligers, ook zij kunnen onzeker zijn over de relevantie van signalen en deze niet direct bespreekbaar durven te maken: handelingsverlegenheid. Vijf Wmo-werkplaatsen, waaronder Nijmegen, ontwikkelden gezamenlijk een nieuwe werkwijze om eenzaamheid en sociaal isolement te bestrijden. Het is een gefaseerde aanpak waarbij het verhaal van degene die eenzaam is het startpunt vormt. Lees het hele artikel ‘Bespreekbaar maken van eenzaamheid vereist moed’ op Sociale Vraagstukken.