Gedurende de opleiding, zowel SGM, SBE en ALO, is een Persoonlijk Ontwikkel Plan een woord waar iedere student mee doodgegooid wordt. Vanaf het eerste jaar (eerstejaars maak je borst maar nat) tot en met het vierde jaar krijg je vier of vijf keer per blok de vraag. Waar wil jij je komende periode in ontwikkelen? Hoe zou je dat aan willen pakken? Kun je daarbij SMART-doelstellingen creëren? Zuchtend, steunend en kreunend zal je je hierdoor moeten slaan. Je leert steeds opnieuw concretere doelstellingen formuleren die naar mijn mening steeds minder bijdragen aan jou ontwikkeling als professional. Daarom bij deze in mijn eerste column een oproep om een nieuw ontwikkelmechanisme te introduceren, het PEP. Een Persoonlijk Evaluatie Plan.

Nu, ruim drie jaar na de start van mijn opleiding begin ik als vierdejaars terug te blikken op mijn opleiding SGM. Ik begin aan mijn laatste lesmodules, professioneel coachen en verandermanagement. Vooral dit laatste vak sluit naadloos aan in de denkwijze waarin ik deze column schrijf. Verandermanagement, nadenken over de huidige situatie, hoe deze verschilt met de gewenste situatie en waar ligt de oorzaak van dat probleem. Op dit moment, nu ik regelmatig terugdenk aan alle fouten die ik gemaakt heb tijdens deze opleiding, dan ben ik er van overtuigd dat deze mij meer hebben geleerd dan alle ontwikkelingsplannen die ik rest van mijn leven ga schrijven.

Nu, drie jaar na de start van mijn studie, heb ik uitstroomprofiel gezondheid gekozen om mijn geluk te beproeven in personeelsbeleid, gericht op preventieve gezondheidszorg en het streven naar optimale prestaties. En dat terwijl ik hier binnen kwam met het idee dat sportbeleid helemaal mijn ding was. In drie jaar tijd heb ik mijn studie-interesse dus 180 graden omgegooid.

Dan ga je zo nu en dan eens terugblikken op de dingen die je hebt meegemaakt. Waar haalde ik mijn energie uit? Welke lessen spraken me wel of niet aan? Welke leraren inspireerden me om meer uit mezelf te halen? Van welke vakken heb ik daadwerkelijk iets geleerd, waardoor ik zelf een meerwaarde wordt voor de arbeidsmarkt?

Zo kwam ik langzaam maar zeker tot de conclusie dat mijn uitdagingen liggen in het uitdagen van anderen. Bezig zijn in de gezondheid, het optimaal presteren in arbeidssituaties op een gezonde verantwoorde manier, wordt datgene waar mijn hart bleek te liggen. Hier vind ik mijn uitdaging, passie en enthousiasme. En dat leer ik niet door doelstellingen te stellen voor de toekomst, dat leer ik door te kijken naar datgene wat ik heb meegemaakt. Vandaar deze oproep om niet te sturen op onzekere (en vaak saaie) doelstellingen in de toekomst, maar om op basis van je verleden je koers voor morgen te bepalen. Lang leven het PEP.

Reflectie van het verleden leert je dromen van de toekomst! Als dat geen mooie afsluiter is.