Na een drukke dag stage liep ik in maart met m’n rugzakje en ‘n zelf geknutselde krant, waar ik ’toevallig’ op de voorpagina stond die dag omdat ik werd gezocht door Estivant, het ROC in Zwolle binnen voor ‘de auditie’ van Estivant. Met mijn leukste kleren, m’n lekkerste luchtje op m’n polsen en een spetterend bijna-uit-mijn-hoofd-geleerd-verhaaltje was ik er helemaal klaar voor. Binnen anderhalve minuut zou ik mijzelf presenteren als dè sport- en spelbegeleider die Estivant nodig had deze vakantie.

Ik ben nu ruim een week terug van mijn vijf weken durende avontuur aan de Spaanse Costa. Een prachtig gelegen camping aan zee in het mooie Tossa de Mar. Een indrukwekkend mooie en pittige wandeling langs de kust bracht ons in een uur van de camping naar het centrum van het historische stadje. Wekelijks mocht ik de campinggasten begeleiden bij deze wandeling en dat was voor mij absoluut geen straf. Sommige pubers waren wat minder enthousiast, maar het record ‘zoveel mogelijk klagen in een uur en wandelen tegelijk’ is hierdoor wel meerdere malen verbroken. Yes, in the pocket!

Zo lelijk en toeristisch (je moet er van houden) als Llorett de Mar, zo sfeervol en mooi vind ik Tossa. Een gezellig winkelstraatje en ’n aan het strand gelegen boulevard met Spaanse restaurantjes en barretjes. Een prachtig verlichte Middeleeuwse burcht die je kunt beklimmen met de benenwagen, waar je met een toeristentreintje (zucht) naar de top kon worden gebracht, maar die met de mountainbike 10 keer zo leuk is om te ontdekken. De kleine straatjes die de burcht rijk is, de witte huizen met bebloemde balkons die werden verlicht door het Spaanse avondzonnetje, de temperatuur en de geur van typisch Spaanse gerechten deden mij (tussen 400 Duitsers met sandalen, Engelsen in iets te kleine kleding en voorover hellende Chinezen met iets te grote camera’s om hun nek) de sfeer van Spanje proeven. De sfeer die ik eigenlijk behoorlijk mis als ik nu naar buiten kijk en faal in mijn poging een zonnestraaltje te spotten.

Estivant is al bijna vijftien jaar specialist in de leukste eenoudervakanties (beetje reclame maken mag). Het is een mooie en onvergetelijke ervaring om je in te zetten voor zo’n organisatie en vooral voor de ouders en kinderen die voor zo’n vakantie kiezen. Samen met een team ben je er verantwoordelijk voor om deze mensen een onvergetelijke vakantie te bezorgen. Elk teamlid is aangenomen voor een specifieke functie waarin zijn/haar talent volgens de organisatie het best benut wordt.

Mijn taak als sport- en spelbegeleider was om (hoe verrassend) de sportieve activiteiten te begeleiden. De meeste gasten vonden het ‘naar de wc gaan’ al een sportieve onderneming op zich aangezien de trap naar het toiletgebouw 90 treden telde. Er werd in de dagplanning van sommige mensen al rekening mee gehouden: ‘Nee, mama gaat niet mee badmintonnen. Mama moet straks nog naar het toiletgebouw. Misschien morgen.’ Voor de gasten die nog energie over hadden, leende de bos- en heuvelrijke omgeving zich o.a. voor een uitdagende rit op de mountainbike. Wekelijks knoopte ik, samen met de sportieve gasten, een helm op mijn hoofd om de Spaanse bergen te trotseren. Eén van de hoogtepunten deze zomer. Heerlijk!

Naast de verschillende excursies die gasten bij kunnen boeken (Barcelona, Dali-museum, boottochtjes, banaanvaren, ..) werden er voor de kids elke dag activiteiten georganiseerd in het thema van die week. Dit jaar waren de thema’s ‘Expeditie Robinson’ en ‘Wie is de mol?’. Twee thema’s waar je heel veel mee kunt doen en waar wij onze creativiteit goed in kwijt konden. Er was een programma
voor de kinderen van 4-12 jaar en een programma voor de 13+. Als sport- en spelbegeleider was ik elke week verantwoordelijk voor de 13+ puber-groep.  Toch wel een hoogtepunt van het programma van de 13+ was wat mij betreft het strandslapen. Op een zeiltje met je slaapzakje nauwelijks een oog dicht doen door de muggen, maar wakker worden bij zonsopkomst met alleen het geluid van de zee en wat vogels….Lovely!

Eigenlijk zou een seizoen werken voor Estivant verplichte kost moeten zijn voor ALO, SBE of andere fanatieke studenten. Waarom? Omdat ik elke student die ervan houdt om met kinderen te werken zo’n ervaring gun? Omdat ik alle kinderen die met Estivant op vakantie gaan een enthousiaste, zoals dat zo mooi heet, Estifunner gun en ik denk dat een SBE’er daarvoor uitermate geschikt is?

Dat het een ervaring is die ik voor geen goud had willen missen, staat in ieder geval vast. Omdat het een vakantie is voor eenoudergezinnen draagt elk kind (en ouder) een eigen verhaal met zich mee. De saamhorigheid die dit onder de gasten met zich meebrengt en die je vanaf dag één merkt, maakt Estivant uniek. Het verbaasde me hoe snel je met onbekenden een band op kunt bouwen. De gasten blijven één of twee weken en dan gaan ze weer. Resultaat: kinderen die huilend de bus of het vliegtuig instappen omdat ze nog willen blijven. Je bent op een bijzondere locatie, bedenkt en doet heel veel toffe dingen, je bent onderdeel van een onwijs gezellig en hardwerkend team en lacht er heel wat af. Het toppunt van teamgevoel, want door de intensieve samenwerking leer je elkaar in een korte tijd goed kennen. Zo’n gevoel van: we zijn hier nu samen een team in Spanje, we kennen elkaar niet, maar we moeten er het beste van maken met elkaar en dat gaan we ook doen! Amen.

Kinderen, activiteiten en momenten die ik niet snel vergeet zoals kleine Sylvie (zes jaar) die op maandag met de glass bottom boot mee ging naar Giverola, een mooi strandje met heldere zee. Prima om te snorkelen. Ik had het geluk dat ik ook mee mocht, want op dat strandje zou ook voor de kids het één en ander georganiseerd worden. Sylvie en ik gingen snorkelen. Sylvie had nog geen zwemdiploma, maar zwom als een kleine blonde versie van Ranomi. Toen ze na de eerste poging meer zeewater in haar duikbril had dan in het zwembad en we eindelijk een passende bril hadden gevonden, konden we verder met ons snorkelavontuur. We oefenden met de snorkel en dat ging prima. Sylvie begon liedjes door de snorkel te zingen en kwam met een trotse glimlach boven water toen we een vis hadden gespot. Wauw!

Toen ik net vijf minuten op mijn handdoek in de zon na lag te genieten van de vierduizend vissen die we zojuist hadden gespot, drie kilometer zeewier die nog tussen mijn tenen zat èn de glimlach van kleine Ranomi, kwam ze er weer aan: ‘Ga je nog een keer mee smorkelen?’

’