Mijn CV zegt 2002; ik moest het opzoeken. Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik begon met mijn opleiding SGM. Ik was 16 en net klaar met de HAVO; wat te doen? Een nieuwe studie aan de HAN die Sport, Gezondheid en Management ging heette leek me wel wat. Wat ze me er precies gingen leren? Dat wisten ze zelf ook nog niet helemaal maar het leek aan te sluiten bij mijn ambitie en interesse. Als eerste lichting studenten hadden we bij tijd en wijle te maken met wat kinderziektes en vroegen we ons regelmatig af wat we in vredesnaam leerde. En dan sta je vier jaar later weer buiten, diploma in de hand. En nog steeds dezelfde vraag, wat heb ik hier nou precies geleerd?

Door Teun Aalbers (student SGM 2002-2006)

Daar kwam ik uiteindelijk snel genoeg achter. Een snelle rekensom leert dat ik met 20 jaar mijn diploma had en dat vond ik echt te jong om manager te worden. Ze zagen me aankomen; “snotneus met zijn diploma zal ons wel even gaan vertellen hoe we de zaken aan moeten pakken”. Dat zag ik zelf ook niet zitten. De logische keuze voor mij was doorstuderen. Bewegingswetenschappen aan de Rijksuniversiteit Groningen was de volgende uitdaging. En toen bleek ineens wat ik in vier jaar SGM had geleerd en wat mensen vers van de middelbare school niet (of minder) hebben; systematisch werken aan een project binnen een projectgroep. Een plan van aanpak maken, taken verdelen, mensen hun natuurlijke rol laten vinden maar ze ook dwingen uitdagingen op te pakken die buiten hun ‘comfort zone’ liggen. Ik herinner me mijn eerste college nog goed. De opdracht was om een projectgroep te vormen en een vraagstelling te verzinnen. Aan het einde van het college had onze projectgroep een PvA in de steigers staan en was de rest nog aan het debatteren over het onderwerp van de vraag. Hoewel het mijn SGM docenten van weleer vreemd voor mag komen is mijn motto toch meestal ‘niet lullen, maar poetsen’. En die dag, en gedurende de volgende drie jaar dat ik aan de RuG studeerde bleek keer op keer dat ik precies tussen het HBO en WO in zit; niet theoretisch genoeg voor de universiteit en te theoretisch voor het HBO.

Teun Albers: "(..) achteraf gezien is SGM de springplank geweest"

En hoewel je met die beschrijving niet zou denken dat ik wetenschapper zou worden is dat precies wat ik ben gaan doen. Toegepaste wetenschapper welteverstaan. Ik zit inmiddels in het derde jaar van mijn promotietraject waarvoor ik verbonden ben aan de afdeling Geriatrie en het Radboud Alzheimer Centrum van het UMC St Radboud. Ook dit gegeven zal menig oud-docent verbazen… Een promotietraject is zo’n beetje de belichaming van alle praktische competenties die ik bij SGM geleerd heb; projectmanagement, gedragspromotie en gedragsverandering, netwerken, het vermarkten van een product/onderzoek, het aansturen van werkgroepen en het begeleiden van stagiaires. En dat in combinatie met de kennis van Bewegingswetenschappen; gezonde veroudering, de relatie tussen gezond leven en hersenveroudering, statistiek, wetenschappelijk methodologisch denken en academisch schrijven.

Ik heb inmiddels een op puzzelspelletjes gebaseerde online testbatterij voor cognitieve veroudering ontwikkeld. Hier zijn onder andere twee stagiaires van Toegepaste Psychologie aan de HAN op afgestudeerd. Sinds oktober is mijn interventiestudie begonnen waarin we via een website werknemers tussen de 40 en 65 jaar stimuleren gezonder te leven. Tot zover niks nieuws onder de zon. Maar samen met de nieuwe testbatterij controleren we ook voor hersenveroudering. Dus; is het verouderingspatroon van het brein bij mensen die op ‘latere’ leeftijd gezonder gaan leven anders dan dat van mensen die hun leefstijl niet aanpassen? En, kunnen we deze gedragsverandering bewerkstelligen door gebruik te maken van het meest laagdrempelige en alom aanwezige medium, het internet? Zoals elke rechtgeaarde SGM’er weet is de potentiële maatschappelijke gezondheidswinst enorm. Naast dat gezond leven een directe invloed heeft op de kwaliteit van leven van de individuele deelnemer levert het een mogelijk enorme kostenbesparing op in de gezondheidszorg en een afname aan opgenomen verlofdagen voor werkgevers. Met de Rabobank, Pro Persona en het UMC St Radboud hebben we een aantal sterke, maatschappelijk invloedrijke partners bereid gevonden ons programma te testen. We maken dus al tijdens de onderzoeksfase van het programma een maatschappelijke impact. Dat geeft ontzettend veel voldoening.

Nu zit ik voor een jaar in Montreal, Canada, waar ik aan een internationale topuniversiteit (McGill University) de kans krijg mijn onderzoek naar het Engels en Frans te vertalen. En er wordt over gesproken om het onderzoek, in samenwerking met de afdeling Psychosocial Oncology, met wat kleine aanpassingen beschikbaar te maken voor mensen die kanker overleefd hebben. Niet alleen professioneel maar ook persoonlijk is dit een geweldige ervaring. Het is fantastisch om hier dagelijks mee bezig te mogen zijn.

Een vervolgopleiding, een promotietraject en een jaar werken in het buitenland; of ik het toen al door had of niet, achteraf gezien is SGM de springplank geweest. Waarvan akte!