Zittend bij de mastervoorlichting van Human Resource Studies begint me toch wat op te vallen. Nog steeds, zelfs bij de keuze voor een eventuele master, worden bijzonder veel aspirant-studenten bij de informatieavond geflankeerd door hun ouders. Zelf zijn mijn ouders voor het laatst mee naar een voorlichtingsavond geweest toen ik in 5 havo zat. Dan vraag ik me af: ‘Zou je je studie ook kunnen halen zonder hen?’ Zo ja, waarom blijven zij bij veel personen zo aanwezig tijdens hun studieperiode? Zo nee, wat is je uiteindelijke diploma waard als je het niet op eigen houtje kunt redden?

Ogenschijnlijk lijkt het niet eens van belang, toch is het voor mij dusdanig prikkelend dat ik er graag een column over schrijf. Wat hebben die ouders nu te zoeken op het hbo-onderwijs? Zelfs bij informatieavonden over masters zijn nog opvallend veel ouders aanwezig. Waar komt deze bemoeizucht vandaan? En na je studie zijn ze ineens weg, je hebt na een x-aantal jaren je diploma en plots sta je er alleen voor. Tenminste, ik neem aan dat er nog niemand bedacht heeft om zijn ouders ook mee te nemen naar je eerste sollicitatiegesprek.

Ben je dan na je studie plotseling volwassen? De huidige generatie wordt volgens een aantal personen de patatgeneratie genoemd. Andere typerende namen zijn: De rubberen stoeptegel- of de prins- en prinsesjesgeneratie. Er zijn natuurlijk ook enkelen die onze generatie vergelijkt met Albert Einstein, maar onze generatie zou de schaduw van de schoenen van dit genie nog niet eens mogen poetsen. Als het gaat over volwassen worden, dan hebben we het vaak over zelfstandigheid, het vermogen om voor jezelf te zorgen en onafhankelijk te zijn. In hoeverre lukt het jou om deze competenties te ontwikkelen als je ouders zo dichtbij blijven staan? Wordt deze generatie met dank aan social media überhaupt nog wel volwassen? Het feit is dat we continu beschermd worden door onze naasten. Zeg nou zelf, hoe vaak krijg je kritiek van je vrienden?

Nu zal het wel of niet meegaan tijdens een informatieavond geen wereldschokkende veranderingen teweeg brengen in de volwassenheid van een kind. Het zegt echter wel wat over de manier waarop een ouder met zijn kind omgaat. Een van de grootste uitdagingen waar mijn generatie tegenaan gaat lopen is het verwerven van onderscheidende persoonlijkheid. In bedrijfsadvertenties staat vaak vermeld dat ze op zoek zijn naar iemand met 3 tot 5 jaar werkervaring. Ik geloof dat dat meer met taakvolwassenheid te maken heeft dan met vakinhoudelijke kennis. Een ouder die de hand van de schouder van zijn kind haalt, zorgt misschien wel dat die schouder de ruimte krijgt om kennis te maken met de klappen van de zweep. Ik zeg misschien, want zelf heb ik ook nog geen idee wat wel en niet goed is. Over zo’n 25 jaar hoop ik daar een antwoord op te hebben, om dan als vader een goede keuze te kunnen maken.