Voor de minor International Sustainable Development Cooperation zit ik samen met pedagogiek studente Kim Keijser dit semester op Bali, Indonesië. Het was er nog niet eerder van gekomen om een blog te schrijven (wat misschien ergens ook wel een goed teken is), maar hier is ‘ie dan!

Door: Dieske Kruisselbrink

We zijn hier in opdracht van de Sari Hati School. Dit is een dagopvang voor kinderen en jongeren met een mentale beperking. Binnen de Balinese cultuur rust er nogal een taboe op dit onderwerp; veel Balinezen associëren beperkingen met karma en voelen daarom schaamte als ze met een gehandicapt kind gezien worden. Veel kinderen worden daarom thuis gehouden en niet juist behandeld. Centres zoals Sari Hati zijn hier helaas niet veel.

Om dit taboe te doorbreken proberen we door middel van een onderzoek/stage meer bewustzijn rondom dit thema te creëren. Dit doen we door interactieve workshops te geven in verschillende Banjars (soort kleine dorpjes). We proberen ook de onderwerpen hygiëne, gezondheid en voeding aan bod te laten komen, wat meer raakvlakken heeft met de expertise van mij als Sportkunde (SGM) student.

Het is nogal een avontuur voordat er een workshop gegeven kan worden. Allereerst moeten we langs bij een soort hoofd van de Banjar om onze plannen uit te leggen en toestemming te vragen (dit neemt meestal al een paar uur in beslag). Meestal gaan ze hiermee akkoord, waarna we een afspraak kunnen maken. Omdat de inwoners van de Banjar alleen op bepaalde momenten bij elkaar komen moeten wij hier ons op aanpassen, wat betekent dat we vaak ’s avonds of bijvoorbeeld in het weekend worden uitgenodigd. Het dragen van traditionele kleding is hierbij een must. Wil je meedoen met de Balinese mode zorg dan in ieder geval dat je een sarong (soort omslagdoek) en een kabaja (kanten shirt als bovenkleding voor de vrouwen) in huis hebt!

Naast kleding zijn er nogal wat andere cultuurverschillen waarmee je rekening dient te houden. Voor een bijeenkomst volgt altijd een kort gebed en je wordt geacht in een nette houding op je knieën op de grond te zitten. Iets waar ik in het begin aan moest wennen is dat degene die tegen de groep aan het praten is niet staat en rondloopt zoals wij Nederlanders gewend zijn, maar zijn verhaal zittend vanaf de grond verteld. Dan hebben we natuurlijk nog de taalbarrière. Hoewel ik na een kleine cursus in Nederland en dagelijks oefenen hier wel wat Indonesisch kan spreken is dit helaas nog niet voldoende om een workshop van een paar uur vloeiend aan elkaar te praten. De meeste mensen kunnen geen Engels waardoor we dus een vertaler nodig hebben. Ook is het altijd maar hopen dat de elektriciteit niet uit valt, omdat we tijdens de workshops een beamer gebruiken. En anders wordt het improvisasi.

Al met al kan het dus best een uitdaging om alles voor elkaar te krijgen maar dat maakt het juist leuk en leerzaam! We zijn ook de eerste studenten die met dit project aan de slag zijn waardoor we natuurlijk tegen dingen aanlopen die onze opvolgers als het goed is niet hoeven te ervaren.

Gelukkig hebben we ook veel vrije tijd om het eiland verder te ontdekken, leuke dingen te doen en rond te reizen. Zo heb ik een aantal weken geleden een vulkaan van 3142 meter beklommen, zijn we een week op buureiland Lombok geweest en ben ik tijdens een trip in een afgelegen gebied na uren rijden uit wanhoop een huisje ingestapt met de vraag of ik wat te eten kon krijgen omdat ik nergens een warung makan (eethuis) kon vinden en behoorlijk honger begon te krijgen. Deze vrouw voelde zich, net als ik, enorm vereerd en begon meteen de benodigdheden voor nasi campur (rijst met kleine bijgerechtjes) bij elkaar te zoeken wat resulteerde in een smakelijke en gezellige maal (zie foto). We hebben ook al heel wat Balinese ceremonies, de nationale feestdagen Galungan & Kuningan en een aantal traditionele bruiloften meegemaakt waardoor we veel mee krijgen van de cultuur hier wat ik geweldig vind.

Ik zou geen student van HAN Sport en Bewegen zijn als ik niet van sporten hield en ben blij dat ik hier, met hier en daar wat aanpassingen, lekker kan sporten. Hardlopen is niet zo ingeburgerd in de cultuur hier maar dat weerhoudt mij er niet van om er op uit te gaan. Veel uitlaatgassen, starende blikken, blaffende straathonden, mensen en kinderen die met je mee rennen en je aanmoedigen, veel hellingen en natuurlijk de warmte maken het wel anders dan een rondje in Nijmegen maar het is het meer dan waard. Daarnaast zijn er een aantal lokale fitness centra in de buurt en hebben we een zwembad waardoor ik zeker niet bang hoef te zijn om uit vorm te raken.

Het leven hier bevalt me dus erg goed! De mensen zijn ontzettend vriendelijk, de cultuur is interessant en aan het warme klimaat kan ik ook wel wennen. Omdat we eerder zijn gestart hebben we 12 december al onze laatste werkdag hier. Voordat ik terug keer naar Nederland om af te studeren is er dus nog ruimte om te backpacken. Indonesië is een enorm land en ik kijk er dan ook zeker naar uit om het verder te ontdekken.

Sampai jumpa di Belanda!