Hoppa, daar zie ik al wat nekharen die omhoog gaan staan. Nee, ik wil de sport niet helemaal af gaan zeiken. Hoogstens een heel klein beetje. Wees niet bang, ik kruip niet in de huid van de verzuurde Nico Dijkshoorn of de cynische Willem van Hanegem. Ik ga niet krom lullen wat recht is. Wel graag een kritische noot plaatsen bij de mooiste en grootste sport ter wereld. Begrijp me niet verkeerd, ik ben zeker een voetbalfanaat. Alleen ben ik zelf een korfballer dus ik weet er officieel helemaal niets van. Dat wordt trouwens vaak een mietjessport genoemd. Juist omdat je daar geen contact mag hebben.

Voetbal is daarentegen wel een contactsport. Een stoere mannensport. Een goede tackle op de bal of een flinke beuk uitdelen, top! Daar kan ik zeker van genieten. Maar de trend in de sport is in mijn ogen helaas al jaren aan het veranderen. Ik zie geen grote stoere mannen meer, maar hele kleine verwende jongetjes. Ik zie elke week de spelers elkaar kaarten aannaaien. Wordt je geraakt aan je enkel: Grijp naar het gezicht en doe alsof je crepeert van de pijn. Krijg je per ongeluk een zacht tikje: Duik naar de grond en moord en doodslag roepen. Trieste mannetjes. Groot geworden door de macht van de sport maar kleuters gebleven in het spel. Het blijft een spelletje.

Ik zie een Pepe van Real Madrid zich gedragen als een kind en reiken naar een plek waar hij niet wordt geraakt. Zijn tegenstrever bij Barcelona, Sergio Busquets, die na elke overtreding in tranen bij de scheids om een kaart vraagt. Om het wat dichter bij huis en dichter bij de eigen belevingswereld te houden: Wereldkampioenschap 2006. Luis Figo wordt licht aangeraakt door Boulahrouz en gaat als een stervende zwaan neer. Tweede gele kaart Boulahrouz en hij kan dus inrukken. Kinderachtig. Dries Mertens heeft in de eredivisie de afgelopen weken ook laten zien hoe het niet moet. Helaas worden deze misstanden in een verouderd sportsysteem eerder beloond dan bestraft. Maar daar kun je elke week Studio Voetbal voor inschakelen voor verdere uitleg. Daar hoef ik verder niet wijs over te gaan doen.

Maar wat kan ik hier zelf mee? Of wat kan jij hier als docent lichamelijke opvoeding mee? Ik denk dat ik met dit soort info zeer veel kan. Deze grootheden in de sport zijn een voorbeeld voor de kinderen/leerlingen. Wie was jij vroeger met voetballen op het pleintje? Je ziet de beelden op tv en je gaat je held imiteren. De sport is van nature prachtig en gelukkig pikken kinderen meestal de mooie acties op. Maar de leerlingen die wij onderwijs geven leren ook van hun helden dat het gerechtvaardigd is om je aan te stellen en de boel te neppen om winst te behalen.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=UgfRCa71Kmw[/youtube]

Ik zie in de gymles soms ook wat Pepe’s en Figo’s terug. Die over de rug van de ander succes willen behalen of een overtreding faken. De bal heel hard op de rechterknie geschopt krijgen en daarna in tranen de linkerknie laten zien als ze niet meer mee kunnen doen. Is dit dan ook een aanstellerig mooiweervoetballertje of wil deze leerling net wat extra aandacht? Heeft deze leerling net wat extra stimulans nodig of heeft het echt pijn. Geen idee. Of kun jij dat wel goed inschatten?

Ik wil er als beginnend docent in ieder geval altijd van uit gaan dat de pijn oprecht is en dat ze nog niet zo gehaaid zijn als profvoetballers. Een schwalbe is bij kids niet bedoeld om winst te behalen maar zal eerder een schreeuw om aandacht zijn. Daardoor is elk signaal van ‘pijn’ gerechtvaardigd en moet dit met de grootste zorg benaderd worden. Als ik zie dat de klacht nep is dan verleen ik hulp met een glimlach en geef een psychologische pleister voor op de wonden. De wat stoerdere voetballertjes kunnen een figuurlijke schop onder de kont krijgen en moeten verder gaan met sporten. Bij mij in de les krijgen deze aanstellers rood in de vorm van verplicht verder meedoen!

Bij korfbal zie je overigens dit aanstelgedrag nog niet in zulke grote getale. Het is een prachtige, schone sport waarbij overtredingen niet worden genept. Misschien is deze écht stoere mannensport wat voor jou? Kom maar op voetbalmietjes!

Harmen is een eerstejaars student van de ALO en schrijft over zijn ervaringen en ideëen over alles wat met de studie, het studentenleven en het werk als Leraar Lichamelijke Opvoeding te maken heeft.