Een stage van enkele maanden in het noordwesten van Kameroen, in de plaats Foumban om precies te zijn. Fien Rademaker is derdejaars studente SBE en zij maakt het mee. Ze probeert met het project Poen voor Kameroen geld op te halen om sportmaterialen aan te kunnen schaffen voor een basisschool. Hieronder haar verhaal.

Door: Fien Rademaker

Alweer wat meer dan een maand hier in Kameroen, en dat bekent dat ik hier al volop bezig ben met stage. Zo dat was wel even wennen de eerste paar dagen toen ik mee ging kijken, wat wordt er hier op een andere manier lesgegeven. Zowel in voorbereiding als in uitvoering betekent dit voor mij ook een hele verandering. Ten eerste is de voorbereiding wat meer werk, aangezien mijn frans nog steeds helaas niet op en top is, en ik dus bijna woord voor woord alles moet vertalen. Naja dan kom ik straks wel terug met een frans sportvocabulair, want dat zijn voornamelijk de woorden die ik opzoek. Daarnaast is ook de manier van lesgeven hier heel erg anders. Denk dat ik bij terugkomst nergens meer in Nederland les mag geven, als ik het overneem zoals ze het hier doen. Ze denken namelijk dat de kinderen beter luisteren als er naar hun geschreeuwd wordt, wat misschien in dit geval ook zo is omdat ze het zo gewend zijn. Anders nemen de kinderen de docent niet altijd even serieus. En het is sneu om te zien, maar luisteren ze niet dan krijgen ze nog wel eens een tik tegen het hoofd aan. Of nog erger, wanneer de docenten een stuk rubber of een stok gebruiken om te slaan, wat overigens niet mag.

Als kennismaking had ik hier in de eerste week gelijk een sportdag, wat begon om half 8… Nou ik kan eerder zeggen wat hoorde te beginnen om half 8, maar wat daadwerkelijk pas om 9 uur van start ging. Voordat de groepen duidelijk waren, de spelletjes neergezet waren en iedereen compleet was duurde het namelijk ANDERHALF UUR! Jaa, het blijft hier toch Afrika. Ach fijn, daarna konden we gelukkig wel gelijk aan de slag. En ook ik mocht een spelletje begeleiden met mijn gebrekkige frans. Gelukkig wist ik de belangrijkste woorden, waardoor ik mij aardig verstaanbaar kon maken. Aan het einde van de sportdag nog een mooie speech van de directeur Monsieur Louh, waar ik geïntroduceerd werd. En op wat voor een manier, ik leek daar wel de koningin van de sport! Daarna kregen ze nog eten, omdat ze de eerste prijs hadden gewonnen bij een soort fanfare optocht. De volgende dag was er weer een sportdag en dan voor alle peuters, dus na 2 dagen kenden alle leerlingen mij. Maar ik nog lang niet iedereen, maar het was een goede kennismaking.

Ondertussen ben ik al begonnen met de gymlessen geven. Elke dag in de ochtend een andere groep van jong naar oud. In de eerste week heb ik vooral gekeken hoe zij hier de lessen organiseren. Tsja, dat is toch wel wat anders dan in Nederland. Wanneer ze bijvoorbeeld gaan kogelstoten ( meer steenstoten), is dat met de hele groep tegelijk. Dit betekent dat 46 kinderen toekijken, hoe 1 iemand hier gooit. Dus daar heb ik gelijk wat verandering in gebracht, en tot nu toe gaat het aardig goed. Wel duurt het allemaal wat langer voordat ze op gang komen, aangezien hier echt elk spel nieuw voor hen is. Volgens mij denken ze nog wel eens wat hebben die Nederlanders een maffe spelletjes, maar over het algemeen vallen ook die maffe spelletjes in de smaak. En dan is er nog vrijdag het sporten voor de allerkleinste, dit betekent dat er 3 groepen tegelijk gymles krijgen. Kinderen van 2 tot 4 jaar, en daar heb je er dan zo ongeveer 90 van ! Ja dat is wel even schrikken, maar met een juiste organisatie moet het lukken om aan elke groep les te geven, en gelukkig waren we wel met 3 docenten. Maar toch zal ik maar eens moeten brainstormen wat te doen met deze groep, want 2 jarige kunnen natuurlijk nog niet erg veel.

Daarnaast zorg ik er ook voor dat de kinderen wat leuks te doen hebben in hun pauze. Maar dat is aardig lastig als je als enige blanke op een schoolplein van 200 kinderen loopt. Ga ik naar de schommels toe, dan staan alle kinderen er omheen. Loop ik vervolgens naar het klimrek, dan word ik achtervolg door een hele horde. Het doet mij een beetje aan de film Nemo denken, waar op een gegeven moment al die meeuwen roepen mine, mine, mine. Nou zo gaat het hier ook alleen dan met madame Fien, madame Fien, madame Fien. Soms zou ik wel willen dat ik 100 armen had, 100 vingers of mezelf gewoon kon vermenigvuldigen, dat zou stukken makkelijker zijn! Maarja dat gaat ‘m toch echt niet worden hier…

Ook ben ik afgelopen week voor het eerste begonnen met de naschoolse sportactiviteiten, die op woensdag gegeven worden. Het was nog maar de vraag of ik dit kon opstarten, aangezien ik wel toestemming van de ouders moest krijgen. Dit kost ze namelijk weer extra geld voor taxi’s, wat niet iedereen heeft. Maar om dit te regelen ging er nog heel wat aan vooraf, namelijk een oudervergadering. De vergadering zou om 2 uur beginnen. Snel wat gegeten nadat de schooldag om was, om vervolgens alles klaar te zetten. Om 2 uur waren alle docenten er…. , en 1 ouder. Louh was nergens te bekennen, en had zijn telefoon ook thuis gelaten. Dus jaa, dat betekent gewoon wachten. Maar na een 3 kwartier vond ook Tineke het te lang duren, en waren er 5 ouders aangekomen. Ik werd voorgesteld, en toen is er maar besloten om ze te laten gaan. Vrij lullig voor de docenten die allemaal gekomen waren, terwijl er verder dus niet echt iets gebeurd is. Maar om toch toestemming van de ouders te krijgen voor het sporten op woensdag, is er een briefje mee naar huis genomen en hebben 30 kinderen deze met handtekening van de ouders weer terug gebracht. Uiteindelijk zijn we met een groep van 25 kinderen begonnen, en het was een groot succes! Alle kinderen waren erg enthousiast, en ook de docenten die meehielpen deden op een gegeven moment zelf ook fanatiek mee.

Naast alle sportdagen maak hier ook genoeg andere dingen mee waardoor ik toch wel echt besef dat ik in Afrika zit. Zo is er vaak geen elektriciteit, behalve als er een belangrijke europese voetbalwedstrijd is. Zo is er meestal geen stromend water, waardoor het hier wassen in een teiltje is en extra genieten als je eens in de twee weken onder een koude douche kunt staan. Zie ik af en toe een kakkerlak, waar ik nog steeds gillend voor wegloop. Hoor ik overal waar ik loop White, white, blanche, blanche, nassa, nassa. Is het hier naast 50 graden in de zon ook het regenseizoen begonnen, en word ik elke ochtend om 5 uur gewekt door de moskee.

Wil je het voor deze kinderen hier ook mogelijk maken om te sporten zoals wij dat in Nederland kunnen? Dan kun je via Poen voor Kameroen geld doneren, waar sportmaterialen van gekocht zullen worden. Alle kleine beetjes helpen hier! Zo kan ik bijvoorbeeld voor 1500 FCA hier al een voetbal kopen = 2 euro.

Meer informatie vind je op Facebook en mijn weblog.

Salut!