Zaterdagavond 3 november 2018 – 1 dag na Allerzielen, op de begraafplaats achter de kerk in Druten.

Een jongen van een jaar of 8 kijkt met zijn zusje hoe hun houten kokertjes, met daarin een briefje voor Oma, vlam vatten. Vonkjes stijgen naar de nachtelijke sterrenhemel, die tot ieders genot kraakhelder is. Ik mag muzikaal mijn steentje bijdragen aan wat magische sfeer, broodnodig voor een goede portie raadselachtigheid, en tokkel wat dromerige akkoorden op een akoestische gitaar bij de grote vuurschaal die het centrum vormt van ritueel: “de Hemelse Post”. Je kunt daar een boodschap opschrijven, en via het vuur naar een andere dimensie kunt sturen. “Hoe kan mijn brief dan van hier naar Oma gaan?”, vraagt de jongen. “Het vuur en de warmte stijgen op, en nemen jouw woorden mee- zo, helemaal… naar de sterren”, legt zijn moeder enigszins aarzelend uit.

De jongen uit zijn tevredenheid met dit antwoord door een onzichtbare raket na te wijzen, de kosmos in, misschien de woorden aan zijn Oma dragend, en in ieder geval vergezeld met het geluid van een raketlancering. Ik glimlach en bedenk me hoe typerend dit mooie moment is voor de verbeelding van ‘het Hogere’ in deze tijd, en op deze plaats: heerlijk Hollands nuchter van de jongen om een redelijke verklaring te willen voor het magische idee dat woorden op een briefje via verbranding in een eventueel hiernamaals belanden, en hoe agnostisch of ongebonden spiritueel om niet naar God of de hemel te verwijzen, maar naar ‘iets’, ergens tussen de sterren in de oneindige kosmos.

Iedereen die dat wilt, kan op deze bijzondere avond op de Drutense begraafplaats bijdragen aan een groot bloemenhart (500 bloemen! Zoveel bezoekers dus ongeveer), een drijfkaars ter herdenking aansteken, luisteren naar een verhaal, de rondom opgehangen gedichten lezen, de ladder over de scheidingsmuur tussen het protestantse en het katholieke deel van de begraafplaats in het licht zetten, en zich laten betoveren door duizenden lichtjes en de verbinding van jonge en oude mensen die in grote getale aanwezig zijn. Er is zo veel te doen. Beweging. Traan. Praatje. Glimlach. Stilte ontbreekt, merk ik op, maar misschien zijn de andere dagen juist soms té stil.

Op ons briefje schrijven mijn vrouw en ik: “we missen jullie” aan onze ouders die niet meer hier zijn, en versturen het per Hemelse Post. Zij adresseert iets meer overtuigd richting de hemel, ik voorzichtig hoopvol richting de kosmos, beide zonder verwachtingen. Maar stel nu dat… Dan hebben we met twee bestemmingen in ieder geval meer kans dat onze Hemelse Post aankomt!

Ieder doet een eigen ding – tegelijk snakken we ronddolend ook naar ‘samen’ op deze publieke gelegenheid voor herdenking. Individueel, maar wel zoekende naar verhaal en verbeelding, om ons met elkaar en het hogere verbinden. Zo ziet hedendaagse spiritualiteit er in Nederland meestal uit, ook vanavond.

—–

Meer over dit burgerinitiatief van verbinding kun je hier lezen en bekijken:

https://www.gelderlander.nl/druten/drutens-allerzielenfeest-toch-elk-jaar~a12176fb/