In gesprek met ouderen over zingeving
Studente creatieve therapie Jeanne doet verslag:
Op 15 december 2016 waren we met onze Minor zingeving te gast bij ZZG-zorggroep op Parc Dekkerswald waar we een mooi programma mee mochten maken. Jantine (geestelijk verzorgster) ging met ons in gesprek over ouderen en zingeving en de samenwerking tussen geestelijk verzorgers en andere professionals. Ook zijn we in gesprek gegaan met de bewoners/ouderen over zingeving.
Geestelijk verzorgster Jantine praat na met Jasper, Wendy, Achraf, Karlijn, Naomi en Marjolein over hun bezoekjes bij de ouderen op het terrein.
In groepjes van 3 personen konden we twee keer langs bij een bewoner. Als eerste mochten wij langs bij een meneer op de begane grond. Hij was pas 60 jaar oud maar had een TIA gehad waardoor hij niet meer zelfstandig kon wonen en ook zijn vrouw kon niet meer voor hem zorgen. Het werd al snel duidelijk dat de man kampte met veel gevoelens van onrecht en machteloosheid, maar hiernaast was het een erg krachtige en gepassioneerde man die niet zou opgeven. Zelf had hij het vak levensbeschouwing gegeven als docent en hij was erg blij om te zien dat wij nu ook met thema’s als zingeving en levensbeschouwing bezig waren. “Het is het mooiste vak wat er is!” zei hij telkens en hij legde de nadruk op hoe zo’n vak als dit de maatschappij weer kan helpen om meer in het ‘wij’ te denken dan het moderne ‘ikke ikke ikke’. We namen afscheid en in volledige stilte liepen ik en mijn groepsgenoten naar de volgende bewoner, ikzelf met een brok in mijn keel.
We kwamen aan bij een dame van bijna 99 jaar oud, die ons enthousiast en met open armen ontving, wat een grote omslag in sfeer was, maar wel vrolijk! Deze mevrouw vond het heerlijk om te vertellen over haar leven, waarin zijn zelf maatschappelijk werkster is geweest. Ze vertelde over hoe mooi ze dit werk vond, en hoe je je medemens moet blijven zien als mensen, hoe slecht ze er ook aan toe zijn! Wat mij erg raakte was hoe ze kon vertellen over haar vader, filosoof en kunstenaar. Deze mevrouw voelde zich zo gezegend en trots dat haar vader háár papa was geweest want de beste man had een groot hart gehad. In de kamer hingen meerdere schilderijen van haar vader en op een daarvan was een straatbeeld te zien van rond de jaren 20. Een druk amsterdam op een winterdag, iedereen liep door elkaar en keek naar beneden terwijl temidden van dit alles Jozef en Maria liepen met de baby op de arm. Niemand zag ze lopen.
De mevrouw vertelde dat dit kwam omdat we in een cultuur terecht waren gekomen waar iedereen aan zichzelf dacht en niet meer om zich heen keek naar de medemensen. Ook zij zei: “het is alleen maar ikke, ikke, ikke.”
Ook na dit gesprek liep ik met een brok in mijn keel terug, de boodschap was duidelijk: Van IK naar WIJ. Helaas hebben we er geen gebruiksaanwijzing of recept bij gekregen…
Wat geweldig om te lezen dat het contact met ouderen de studenten heeft geraakt! Andersom, bij de ouderen was dat net zo goed zo. Ik hoorde (van de deelnemende ouderen) dat ze het heel leuk en gezellig hadden gevonden. Ze hadden met alle plezier een stukje van hun levensgeschiedenis, zorgen of visie gedeeld. Uitwisseling met jongelui gaf hun een gevoel van verbondenheid en levendigheid. ‘Dan kun je je verhaal weer eens kwijt aan de jongere generatie,’ verzuchtte één van hen. Een mevrouw zei: ‘Het zijn zulke schatjes, ik voel eigenlijk geen generatiekloof’.