Mijn collega Esther van der Linde schreef begin juli een blog met als titel: Studenten leren vooral van feedback geven niet van feedback ontvangen. Veel onderzoek naar peerfeedback is vooral gericht op wat de meerwaarde van de feedback is voor de ontvanger. In het onderzoek van professor David Nicol waar Esther naar verwijst, is gekozen voor een andere insteek, namelijk die van de gever. En dat komt overeen met de insteek van mijn onderzoek.

Nog te vaak wordt gedacht dat het gaat om wat de ontvanger met de feedback kan. Daartoe worden vervolgens ook de kwaliteitscriteria om de feedback te beoordelen geformuleerd. Ik denk echter dat het veel relevanter is om je te verdiepen in wat de gever leert van de feedback. Dit betekent dat je andere kwaliteitscriteria moet formuleren. In VAL wordt de feedback door de assessor gevalideerd, waarna de student kan besluiten de gevalideerde feedback te gebruiken als bewijsmateriaal voor zijn compentieontwikkeling. De grote uitdaging is nu, hoe kom je tot een valideringsmodel dat recht doet aan dit doel. En dat is precies waar ik in mijn onderzoek een antwoord op probeer te vinden.

Interessant aan het onderzoek van professor David Nicol, is dat studenten zelf aangeven ‘dat ze maar weinig geleerd hebben van de feedback die ze kregen van hun medestudenten maar dat ze veel leerden van de feedback die ze gaven’. Nicol geeft in zijn presentatie zeven waardevolle principes om tot effectieve peer feedback te komen, waaronder het ondersteunen van de dialoog rondom de kwaliteit van de feedback. Natuurlijk is dit belangrijk voor de bewustwording, maar we moeten oppassen dat het feedback geven geen doel op zich wordt. Uiteindelijk zal de feedback (in combinatie met diverse andere leeractiviteiten) input moeten zijn voor de betekenisvolle dialoog tussen lerenden onderling en met experts.