Winterkou

Vanochtend verliet ik vlot mijn voordeur, gepaard

met lunchtrommel en een thermos kamillethee.

Ook dat is nieuw voor mij, maar sinds menig café

dicht zit en ik toch eten moet, wordt er gespaard.

In de trein wordt gesproken over een kerstdiner.

Hoe eenzaam die avond zal zijn, wordt aangekaart.

Dat door de stilte het gesprek mij niet bespaard

blijft, maakt het ondragelijk in mijn treincoupé.

Tegenwoordig zit ik weinig in de sprinter.

Ik hoef de deur eigenlijk nog maar amper uit

en ik zorg dat mijn huis dagelijks is verwarmd.

Terwijl de dubbele deur achter mijn rug sluit

en de gure wind op het perron me omarmt,

besef ik me plots: dit wordt mijn koudste winter.