Vlek

Eén blik naar mij bracht gisteren de volgende vraag voort:

‘’Hoe ben je hier rustig onder?’’ Streven naar perfectie,

is bizar voor mij. Niet alles wordt van een correctie

beter. ‘’Maar, hoe dan?’’ Ik vind het trouwens wel ongehoord

ongepast, dat door ieders geestelijke inspectie

van mij, mijn dronken zijn, vrijwel elke avond verstoord

moet worden, maar oké. Ik blijk er dus geen antwoord

voor te hebben. Daarom sta ik hier nu, in reflectie,

voor de spiegel. Ik zie nu pas dat er gister wat wijn

gevlekt heeft op mijn jas. Slachtoffer van het nachtbraken.

Als verf op canvas. Boeiend. Naarmate hij verder slijt,

verhelpt het zichzelf vast. Niks om mij druk om te maken.

Papa zegt altijd: ‘’Het is wat het is,’’ en: ‘’Op zijn tijd

went alles.’’ Dat kan dan ook best wel de kunst ervan zijn.