Een perfecte ontsnapping met Fleet Foxes’ Shore

In een bijzonder jaar gekenmerkt door beklemming en isolatie is de drang naar vrijheid en avontuur groter dan ooit tevoren. Het nieuwste album van indie-folk veteranen Fleet Foxes, slaagt erin de luisteraar mee te nemen naar natuur, rust en warmte. Het alternatieve broertje van Mumford & Sons stelt niet teleur.

Het voelt alsof de Fleet Foxes er altijd al zijn geweest. Na het debuutalbum Sun Giants – dat zowel een artistiek- als een commercieel succes werd – staat de Amerikaanse band in de spotlight van vele indie-folk liefhebbers. Voor radiozenders was dit de perfecte groep om te laten zien dat ze meer dan Ed Sheraan afspelen, en ook zij ‘hip kunnen zijn’. Het geluid is vol, episch, en bovenal erg toegankelijk. Kortom: het perfecte recept voor een festivalband waar de hele familie van kan genieten. In het laatste album ‘Shore’, gooit de band het echter over een geheel andere boeg.

Zanger Robin Pecknold heeft het maken van muziek altijd gebruikt als een medicijn tegen sociale angst. In een interview met NME zegt hij inspiratie en persoonlijke steun te vinden in de muziek die hij maakt. In het laatste album Shore, borduurt Pecknold verder op dit concept. Tijdens het luisteren naar het eerste nummer is direct te horen dat het epische geluid plaats heeft gemaakt voor een volwassen en bovenal persoonlijke toon. De directe benadering van voorgaande werken – waar de band mee groot geworden is – zijn vervangen door een intiem onderonsje met de gedachten van de zanger.  De teksten vertellen over existentiële problemen, ouder worden, en het op zoek gaan naar ruimte voor een beter perspectief. Dit perspectief is duidelijk terug te horen in de toon van de muziek. In het nummer Young man’s game is goed te horen dat Pecknold content lijkt te worden met zijn angsten.

Hoewel het album tot dusver een aangename verrassing is, is het niet geheel zonder problemen. De nummers lijken namelijk erg veel op elkaar, dit resulteert in een soepel, maar onopmerkelijke transitie tussen de nummers. Kortom: het album voelt – vooral de b-side – als een samengesmolten brij. Het gebrek aan afwisseling heeft ook als nadeel dat wanneer het eerste nummer niet bevalt, het gehele album wel afgezet mag worden.

De wereldwijde pandemie houdt ons allemaal in een houdgreep, maar zorgt tegelijkertijd voor nieuwe kansen. Pecknold neemt je mee naar een ruimte waar perspectief en zelfreflectie gevonden wordt. Met warme, herfstachtige klanken zet de Fleet Foxes een hoogstpersoonlijk en intiem kunststuk neer. Shore is dan ook een bijna verplichte ervaring voor iedereen die tijdens de pandemie door de bomen het bos niet meer kan zien.

Gerben Miedema