Escapisme

Het begon al vroeg, onschuldiger weliswaar, maar vroeg. Vanaf het moment dat ik kon lezen gebruikte ik iedere vrije minuut om mijn boek erbij te pakken. Lezen was mijn manier van ontsnappen aan de werkelijkheid. Ik maakte mijn schoolwerk zo snel mogelijk af, alles om maar weer mijn boek open te kunnen slaan. Mijn ouders en leraren hebben het altijd aangemoedigd, ik deed tenslotte wel goed mijn schoolwerk. Lezen was een goede en ‘gezonde’ verslaving om te hebben en ik weet dat er veel mensen zijn die dit herkennen.

Ik herinner me het moment nog goed dat ik mijn eerste smartphone kreeg toen ik naar de middelbare school ging. Het eerste jaar van de middelbare school las ik nog veel, mijn telefoon was enkel voor whatsappjes en vanwege een gelimiteerd abonnement kon ik ook niet veel meer dan bellen en berichtjes uitwisselen. Toen het vak Nederlands steeds veeleisender werd merkte ik dat mijn leesplezier afnam. Als ik voor het slapengaan tien bladzijden las, voelde het al als een taak. Met de ontwikkeling van apps zoals Instagram en Snapchat veranderde het gebruik van mijn telefoon. In plaats van een boek had ik nu eerder mijn telefoon in mijn handen. Wat was er nu leuker dan in contact blijven met mijn schoolvrienden en filmpjes kijken op Youtube? Ik had geen boek of tv meer nodig, ik had nu mijn mobiel.

Het heeft een lange tijd geduurd voordat ik het probleem onder ogen kon zien. Natuurlijk klaagde mijn moeder wel eens over mijn schermtijd en werden er grapjes gemaakt dat ik een bochel zou krijgen door al het gestaar naar mijn telefoon. Ik snapte zelf niet echt wat er erg aan was. Dit is iets wat pubers nu eenmaal doen in deze tijd. Pas toen mijn telefoon mij kon laten zien hoeveel tijd ik per dag op bepaalde apps spendeerde, werd het voor mij duidelijker wat er aan de hand was: mijn telefoon was mijn nieuwe escape geworden. Urenlang kon ik scrollen op Instagram, wegkwijnend als ik het perfecte leven van andere mensen zag. Ik spendeerde uren aan het samenstellen van de perfecte caption, in plaats van te leren voor school. Iedere trilling of schittering van mijn scherm deed me direct naar mijn telefoon grijpen, hopend dat iemand mijn foto had geliket of mij een appje had gestuurd. Ik merkte dat ik hier ongelukkig van werd, ik veel minder contact had met mijn buitenwereld en ik steeds minder motivatie had voor andere dingen. Pas toen ik een jaar of 18 werd is dit veranderd, maar nog steeds betrap ik mezelf erop een uur lang op TikTok te zitten. Ik heb mijn brein moeten trainen weer plezier te halen uit andere dingen, zoals lezen. Ontkomen aan het digitale tijdperk kunnen we niet meer, maar laten we ons proberen voor een verslaving te behoeden.