‘Overprikkeld’

‘Ben je er al bijna?’ Nora staat voor grote glazen schuifdeuren naar binnen te kijken en houdt haar telefoon tegen haar oor gedrukt. Het is guur weer en toch verschrikkelijk druk in de markthal. ‘Noor?’ klinkt er aarzelend door de telefoon. Nora schraapt haar keel in de hoop de brok die zich daar gevormd heeft weg te krijgen. ‘Ik sta voor de deur en ik heb je pinapparaat bij me,’ zegt ze onzeker. ‘Oh, je bent geweldig! Kom snel, ik sta in vak C.’ ‘Kun jij niet naar buiten komen?’ vraagt Nora hoopvol. Door het stilstaan in de sneeuw verliest ze het gevoel in haar tenen. ‘Je weet toch dat ik niet weg kan bij mijn kraampje, Noor? Kom naar binnen. Alsjeblieft?’ Nora weet dat dit het moment is dat ze moet antwoorden. Ze hoort haar kamergenootje zuchten en ziet op dat moment haar teleurgestelde gezicht voor zich. ‘Oké, ik kom.’ Het is eruit voor ze er erg in heeft. Ze zet haar geluidsdichte koptelefoon en zwarte zonnebril op en stapt af op het intimiderende gebouw voor zich.

Gelijk wordt ze overvallen door een vlaag warmte. Geuren van eten, parfum en zweet dringen haar neus binnen. Ze onderdrukt het misselijke gevoel dat komt opborrelen en ademt door haar mond. Ze moet alleen Iris vinden, dan kan ze weer weg van de drukte. Iris vinden en dan weg. Als een soort mantra blijft ze dat herhalen, tot ze bij het juiste kraampje komt. Daar geeft ze snel het pinapparaat af. Ze moet hier weg, weer door de menigte heen naar buiten. Een schelle piep onderbreekt Nora’s gedachten, er schiet een stekende pijn door haar hoofd. Iedereen komt tot stilstand en even gebeurt er helemaal niks. Tot een monotone stem door het gebouw schalt: ‘Dames en heren, er raast op het moment een sneeuwstorm door ons land en het is onverantwoord om jullie onder deze omstandigheden naar buiten te sturen. Iedereen moet binnenblijven tot het weer rustiger is buiten.’ Even wordt alles zwart voor Nora’s ogen. Sneeuwstorm.
Onverantwoord.
Binnen blijven!

De woorden galmen door haar hoofd. Ze wringt zich tussen de mensen door tot ze bij een deur komt en stormt naar binnen. Daar laat ze zich op de grond zakken. Ze schrikt op door een schorre jongensstem: ‘Dit is de mannen-wc.’ Ze probeert met trillende benen op te staan. De jongen staat nu recht voor haar neus. ‘Jezus, jij ziet er slecht uit!’ merkt hij lachend op. ‘Ja, thanks,’ mompelt Nora terwijl ze richting de wasbak schuifelt en in de spiegel kijkt. Haar mascara is uitgelopen, haar wangen zijn knalrood en ze heeft een wilde blik in haar ogen. Shit! Hij heeft gelijk. De jongen steekt zijn hand naar haar uit. ‘Hier, je ziet eruit alsof je het kan gebruiken,’ zegt hij. In zijn hand houdt hij een joint. Oh. ‘Eh, nou ik weet niet- ik denk…’ ze struikelt over haar woorden. De jongen blijft haar glimlachend aankijken. ‘Kom op. Daar word je relaxed van.’ Achter de deur hoort ze mensen praten en lachen. Relaxed, dat klinkt helemaal niet verkeerd. Aarzelend steekt ze haar hand uit naar de joint. F#ck it. Erger kan het niet worden, toch?

Wordt vervolgd…