Lief dagboek,

Ik heb al een paar weken niks meer geschreven. Dat komt omdat ik heftige weken heb gehad.

Ik dacht: zie ik het wel goed? Maar ja, ik zag het goed… Ik zag veel krassen en littekens. Ik was vanbinnen behoorlijk van slag. Ik ontdekte dat een van mijn mentorleerlingen aan zelfbeschadiging deed. Dit noem je ook wel automutilatie. En dan? Wat doe je dan? Handelen en stappen ondernemen, want dit kan zo niet langer doorgaan.

We hebben samen besloten om het niet aan de hele klas te vertellen, het was niet bekend in de groep en die veiligheid wilden we graag behouden. Haar naaste vriendinnen wisten het wel, al wisten ze niet zo goed wat ze ermee moesten doen; ze zitten ook nog maar in de brugklas.

En toen ging het balletje rollen. Ik ben, samen met collega’s en andere instanties, passende hulp voor haar gaan zoeken. Ook haar ouders moesten ingelicht worden en samen met hen moest gekeken worden naar de stappen die we zouden ondernemen. Dat was een lastige situatie. Haar ouders zitten namelijk niet op één lijn met de zorg, dat is ontzettend zoeken. Ze snijdt zichzelf namelijk met een scheermesje en haar ouders willen daarom alle scheermesjes per direct weggooien. Zo hopen zij dat ze zichzelf niet meer gaat snijden. Maar iemand met zo’n probleem zal altijd blijven zoeken naar manieren dus dat moet je, ook in deze ernstige situatie, afbouwen. De zorg wil dit dus ook op deze manier gaan voortzetten.

De weken die volgden waren soms heftig. Ik ben al weken heel alert. Als ze korte mouwen aan heeft, kijk ik altijd of ze er weer krassen bij heeft. Als ik aan haar vraag: “kras je nog?”, dan vertelt ze me het gelukkig altijd eerlijk. Bij ieder gesprek dat ik met haar voer, heb ik een duidelijk doel voor ogen. Ze is niet gewend om hulp te krijgen, dat maakt het soms wat lastig. Ze kan er op school goed over praten, thuis kan ze dat niet. Zelf kan ik het gelukkig wel goed uitzetten, ik ben er niet de hele dag mee bezig. Ze weet ook dat ze me altijd mag opzoeken en dat ik er voor haar ben, dat is een fijn idee.

Daarna volgden er uiteraard nog meer gesprekken. Niet alleen met mij, maar ook met de zorg en met de school. Zo’n probleem heeft altijd een achterliggende reden. Haar ouders staan inmiddels onder toezicht, haar moeder komt naar de gesprekken met een persoonlijk begeleider, centrum Jeugd & Gezin is ingeschakeld; het is allemaal heel complex.

Dus, lief dagboek, ik hoop weer wat meer tijd te krijgen om mijn dagen aan je te beschrijven. Nu ben je weer helemaal bij.

Wegens privacy redenen worden er geen gegevens over de geïnterviewde gedeeld.