Docent of acrobaat?

In ieders innerlijk weerklinkt een oerwens om leuk gevonden te worden, zo ook bij docenten. We zetten allemaal ons beste beentje voor om zo door iedereen geliefd te worden. Maar wat als een leerling jou niet leuk vindt? Moet je dan als een soort circusacrobaat onmogelijke kunstjes uitvoeren om een plekje op hun favorietenlijst te bemachtigen?

“Mevrouw, ik beschouw u werkelijk als een behoorlijk onaangenaam individu!’’ Of, om in de woorden van deze leerling te blijven: “Mevrouw, ik vind u echt een kutwijf!’’ Ouch…dat was voor mij de eerste keer dat een leerling open en bloot aangaf mij niet leuk te vinden. Nu moet ik wel toegeven dat zijn reactie niet helemaal onverwachts was, maar toch deed het behoorlijk zeer. Laat me je meenemen naar het eerste lesuur van de donderdagochtend: Ik ben net klaar met mijn uitleg en de klas gaat zelfstandig aan de slag. Er klinkt een beetje rumoer, wat geen probleem was. Ik had immers gezegd dat ze zachtjes mochten overleggen. Totdat deze leerling zachtjes overleggen met hard roepen begon te verwarren. Na twee keer waarschuwen, voelde ik de bui al hangen: ik moest ingrijpen. Ik haalde diep adem, rechtte mijn rug en vertelde de leerling dat hij alleen moest gaan zitten. Een tonggevecht bleef mij niet bespaard: dat ik een kutwijf was, moest wel even gezegd worden. Gelukkig kreeg ik de klas snel rustig, maar in mij bleef het nog lang onrustig.

’s Nachts kon ik de slaap niet vatten. Wat zou het mij nou moeten boeien dat één leerling mij een kutwijf vindt? Daarnaast was hij gewoon vervelend en zijn reactie was ontzettend overdreven…, toch? Als ik je vertel dat ik die nacht ieder uur op de klok voorbij heb zien komen, dan heb ik niet overdreven. Ik kon mezelf niet overtuigen van mijn gelijk en de volgende ochtend zocht ik hem op. Het werd duidelijk dat hij dacht dat ik het op hem gemunt had. De rest praatte toch ook? Ik baalde dat hij zich zo voelde, want dat was helemaal niet de bedoeling. Ik moest en zou dat gevoel bij hem wegnemen.

Leuk gevonden willen worden is een menselijke eigenschap, dat is voor docenten niet anders. Dat hoeft ook helemaal geen slechte eigenschap te zijn. Als de leerling dan later, met een grijns van oor tot oor, zegt: “Ja, mevrouw. Ik ben een kutjong. Ga al aan de slag,” dan kan ik zelf een grijns ook niet onderdrukken. Die onmogelijke kunstjes zijn dus helemaal niet nodig, maar een keer door een hoepel springen voor een leerling kan geen kwaad. Misschien hangt hij de volgende keer aan de trapeze voor jou!