Alles delen?

Met een oliebol in mijn linkerhand  ontgrendelde ik opnieuw mijn telefoon. Het was oudjaarsavond en ik was gezellig aan het borrelen met een paar vrienden. Door de coronamaatregelen waren alle evenementen afgelast en was de feestvreugde redelijk ver te zoeken. Toch verschenen op iedereens tijdlijn al de hele avond eindeloze posts van hysterisch proostende meiden in glitterjurkjes, grote vreugdevuren en kwamen ook de meest geweldige jaaroverzichten regelmatig voorbij. Ironisch, want laten we nou eerlijk zijn: zo’n memorabel jaar was het helemaal niet. “Wat is iedereen eigenlijk nep online, het lijkt wel alsof we allemaal verslaafd zijn aan aandacht,” zei ik hardop. Een verslaving werd door mijn vrienden snel weggewuifd. Ik moest er niet zo diep over nadenken. “Het hoort gewoon bij deze generatie,” klonk het.

Maar toch liet het me niet los. Want waarom voelen we toch altijd die drang om alles te delen? En dan alleen de positieve dingen en vooral foto’s waar we zélf leuk opstaan. “Mensen vinden het nu eenmaal fijn om gezien te worden en dat doen ze liever zo knap en positief mogelijk,” klonk het uit de mond van één van mijn vrienden. Dat blijkt wel. Een typisch voorbeeld, en we kennen ze allemaal, zijn de meiden die hun vriendin feliciteren met een foto van hen twee. De jarige vriendin in kwestie komt iets minder goed uit de verf, maar de felicitant staat er zelf geweldig op. Als maatschappij zijn we ons er allang bewust van dat het continue delen van perfecte beelden, en jezelf met anderen vergelijken, eigenlijk enorm ongezond is. Maar in plaats van dat we collectief zeggen: we stoppen met dit perfecte beeld, zijn we tegen elkaar aan het opboksen. Wie heeft de meeste kleding van Gucci? Wie heeft de vetste vakantiebestemming? Wie heeft in het duurste restaurant gegeten en ga zo maar door. Kennelijk heerst er toch een soort bewijsdrang, of beter gezegd: een enorme vraag om aandacht. Of het een verslaving te noemen is, liet ik maar in het midden.

Misschien moest ik me er gewoon bij neerleggen en hadden mijn vrienden gelijk. Uiteindelijk was ik degene die iedereen online al de hele avond die aandacht gaf. Met die gedachte legde ik mijn telefoon snel weg. Even later betrapte ik mezelf erop dat ik toch weer naar mijn telefoon greep. Over verslavingen gesproken. Maar misschien moeten we daar ook niet te diep over nadenken. Dat hoort toch bij onze generatie?