Azuurblauw water, witte stranden en cocktails met zonsondergang: drie kenmerken van Curaçao die vrijwel iedereen voor zich kan zien. Op het moment dat dit gecombineerd kan worden met een minor in het buitenland, is dat voor veel studenten een ultieme kans. Overdag hard werken aan school en daarnaast lesgeven aan leerlingen, zodat je in de avond kan ontspannen aan het strand. Maar wat als deze stage onverwachts moet worden afgebroken door een dodelijk virus dat zich verspreid over de wereld? Eva Zuidema, derdejaarsstudent van de Lerarenopleiding Nederlands aan de HAN in Nijmegen, vertelt hoe zij deze gekke, maar ook leerzame periode heeft ervaren.

Flexibiliteit binnen het werkveld
Eva vertelde dat ze al snel flexibel moest zijn op Curaçao. Zo waren er standaard geen digiborden aanwezig in de lokalen en liep het daar op school nooit helemaal zoals verwacht. Hierdoor leerde ze ook om te improviseren. De lessen hadden niet veel voorbereiding nodig. Leerlingen hadden vaak hun boeken niet bij zich en maakten vrijwel nooit hun huiswerk, waardoor Eva de les dus wel eens moest omgooien om alsnog aan te sluiten bij wat de leerlingen op dat moment wel konden. Verder merkte ze dat de leerlingen niet gek opkijken als je streng bent. “Het viel me op dat docenten die een wat strengere aanpak hadden, op Curaçao juist geliefd werden.”

Impact van het opkomende virus
Ze kreeg niet de kans om meer te leren op het gebied van NT2-didactiek. Op het moment dat ze daar mee bezig wilde gaan, begon het twijfelachtig te worden hoelang de studenten nog zouden blijven op het eiland. De week startte zonder dat ze wisten dat er een mogelijkheid zou zijn dat het eiland verlaten zou moeten worden. De week erna zouden haar ouders op bezoek komen, maar zodra het luchtruim in Curaçao werd gesloten voor inkomende vluchten, werd al snel duidelijk dat dit niet meer ging lukken. Echter was dit nog geen signaal voor Eva en haar stagemaatje om terug te vliegen naar Nederland. Zodra er na een aantal dagen ook sprake was van sluiting van de scholen, werd het toch wel wat serieuzer. Vanuit de HAN was er wel een kleurcode geel van kracht, waarmee ze leerlingen in het buitenland adviseerden om naar huis te gaan. Dit was niet verplicht. Toch besloot Eva uiteindelijk om naar huis te gaan, na contact met het thuisfront. Binnen een aantal dagen boekten ze een ticket, namen ze afscheid op stage en vlogen ze naar huis. Zaterdag zouden ze vliegen, maar die ochtend was het nog steeds onzeker of de vlucht überhaupt wel door zou gaan. Uiteindelijk hebben Eva en haar stagegenoot die zaterdag nog snel een tattoo laten zetten en vlogen ze zaterdagavond dan toch echt naar huis. Afscheid nemen van alle stagekinderen is niet gelukt, wat voor haar wel erg naar voelt, maar uiteindelijk was dit de beste keuze. Het zou niet verantwoord zijn om op het eiland te blijven. Eenmaal thuis baalt ze enorm dat ze haar minor in het buitenland niet heeft kunnen afmaken, omdat er nog zoveel dingen waren die ze had willen doen. Ze was absoluut nog niet klaar met het eiland. “Alleen voor het weer en alle prachtige stranden zou ik weer verhuizen!”