Hoi allemaal, ik ben Eva en ik ben 18 jaar. Al van jongs af aan voelde ik dat ik anders was dan mijn vriendinnen. Terwijl mijn beste vriendin praatte over de leuke jongen uit de klas, was ik stiekem verliefd op de juf. Ik heb me er heel lang voor geschaamd en ik durfde het nooit te vertellen. Afgelopen zomer was ik met vrienden op vakantie en daar heb ik voor het eerst met een meisje gezoend. Dit voelde supergoed en vanaf dat moment wist ik zeker dat ik niet op jongens val maar op meisjes. Ik heb het daarna aan mijn beste vriendin verteld en zij reageerde superlief. Ze zei tegen me dat er niks geks aan was en dat ik me absoluut niet hoef te schamen. Toen ik thuiskwam van vakantie wilde ik het ook aan mijn ouders vertellen, maar ik vond het doodeng. Uiteindelijk heb ik het na veel aanmoediging van mijn beste vriendin verteld. Mijn moeder reageerde best goed, maar mijn vader werd boos en wilde er niks van weten. Sindsdien praat hij amper tegen me en mijn moeder neemt het niet echt voor me op. Mijn vraag aan jullie is: “Wat zou jij doen als een van je ouders je geaardheid niet accepteert?”

1. “Er valt niets te veranderen aan je geaardheid. Daar moet je je dus zeker niet voor schamen! Ik zou mijn vader even de tijd gunnen om het nieuws te verwerken, maar zijn houding zeker niet accepteren. Het is niet dat je iets verkeerds hebt gedaan, dit is wie je bent. Je ouders zouden je hierbij juist moeten helpen. Ik zou in dit geval via mijn moeder mijn vader proberen te bereiken om tot hem door te dringen.” – Robert, 24 jaar.
2. “Ik zou het eerst een tijdje laten rusten en de tijd geven om te wennen. Ouders hebben 18 jaar een bepaald beeld gehad en dat moet ineens bijgesteld worden. Wanneer je het idee hebt dat het iets meer bezonken is, dan kun je opnieuw het gesprek aangaan. Bijvoorbeeld één op één tijdens het eten, zodat je tegelijkertijd nog wat kunt doen.” – Anoniem, 22 jaar.
3. “Als ik in jouw schoenen stond, zou ik denk ik allereerst praten met mijn moeder. Ik zou aan haar vertellen dat het mij opvalt dat mijn vader amper tegen mij praat en dat ik dat pijnlijk vind. Ik zou vragen of zij dit herkent en wat zij ervan vindt dat het contact verminderd is. Als zij het ook vervelend vindt, dan zou ik vragen of zij het wil bespreken met mijn vader en of ze het voor mij op wil nemen. Daarnaast zou ik het denk ik met mijn goede vriendin bespreken en vragen of zij toevallig nog tips heeft.” – Jorrit, 23 jaar.
4. “Ik zou met hem in gesprek gaan en vragen waarom hij mij niet accepteert en wat er mis mee is. Ook zou ik met mijn moeder praten, zodat zij misschien ook met mijn vader kan praten. Als mijn moeder het niet voor mij opneemt en mijn vader blijft weinig zeggen, dan zou ik kijken of ze professionele hulp kunnen krijgen, want zij zijn volwassen en gedragen zich als kinderen.” – Simon, 19 jaar.
5. “Wanneer praten met je vader niets uit zou halen, zou ik praten met je moeder en vragen of zij misschien met je vader wil praten. Als hij daarna nog niet wil praten, dan zou ik een brief schrijven waarin ik mijn gevoelens uitdruk en daarbij misschien een folder/boek/website geven die advies geeft aan ouders in zo’n situatie (dat bestaat vast). Zo kan hij zich er op zijn tijd mee bezighouden en geef je jezelf de mogelijkheid om te vertellen hoe jij je voelt. Dus geef hem ruimte en blijf ondertussen zelf met veel mensen praten, want de meerderheid zal wel positief reageren en praten blijft belangrijk.” – Miriam, 22 jaar.