Vanwege de coronacrisis (ook wel Covid-19 genoemd), zijn we allemaal genoodzaakt zoveel mogelijk binnen te blijven. Dit zorgt ervoor dat veel bedrijven, winkels en organisaties stilliggen. Zo ook het theater. Maar het zorgt ook voor een grote stijging in het gebruik van internet en online leven. Er werd op Facebook bijvoorbeeld gepromoot dat er naast Netflix, ook Theaterflix bestond en dat ik eens een kijkje moest nemen op die site in deze tijden. Ik, geen groot liefhebber van toneelspel, maar wel een persoon met waardering voor kunst en cultuur, heb de site een bezoekje gebracht en ben het toneelstuk Krijtkring van de Toneelmakerij uit 2018 gaan kijken.

Verhaal
In het algemeen gaat dit toneelstuk over een dienstmeisje dat in de tijd van oorlog ineens voor een baby moet zorgen die geen familie van haar is. Ze twijfelt heel erg, maar voelt zich verantwoordelijk om het goede te doen en neemt de baby mee. De relatie tussen de hoofdpersoon en de baby staat in dit stuk centraal en het avontuur begint bij de oorlog en eindigt in een andere strijd.

Toneelspelers
Het toneelstuk begint middels een aandachtsrichter, over een alledaags voorwerp dat wij allemaal gebruiken: een tandenborstel. Ik dacht eerst, waar gaat dit naartoe, maar later werd dit gebruikt als inleiding voor het thema, namelijk: wat zou jij meenemen als er oorlog uitbreekt? Is het eerste waar je dan aan denkt je tandenborstel? Dat vond ik geniaal bedacht. Hier is echt over nagedacht en het zette mij wel aan het denken. Dat is wat een toneelstuk moet doen: je aan het denken zetten. Wat erg opviel aan de toneelspelers was dat wanneer er een vrouw sprak, deze rol vervuld werd door een man met een pruik of een schort om. Dit geeft dynamiek aan het verhaal, omdat er geen vaste rollen zijn gebruikt en het toneelstuk zo open bleef. Tussendoor maakten de toneelspelers grapjes, waardoor het zware onderwerp toch luchtig bleef en ik af en toe even kon lachen. De overgangen tussen de scènes waren redelijk goed geregeld, zodat je je als kijker focuste op de band en niet op de wegrollende attributen en weghollende toneelspelers. Als ik dan toch naar ze keek, dan voelde het allemaal heel gehaast en knullig, hoe ze zo het podium afrenden. Dat deed wel afbreuk aan het verhaal. Het mocht gestroomlijnder.

Zang en dans
Wat natuurlijk niet mag ontbreken bij een toneelstuk zijn zang en dans. De afwisseling tussen het toneelstuk zelf en de liedjes die er werden gezongen (met soms een dansje erbij) was prettig. De liedjes zelf vond ik soms erg aanstootgevend, vooral omdat het toneelstuk voor 10 jaar en ouder bedoeld was. Hier ben ik het totaal niet mee eens. Het was absoluut niet geschikt voor kinderen onder de 14 jaar. Dit kwam voornamelijk door het vulgaire taalgebruik en de heftige onderwerpen. Wanneer je te diep in het verhaal zat, kwam er zang tussendoor en besefte je je weer dat je naar je laptop zat te staren. Wat wel ergerlijk was, was de schakeling tussen zacht praten en schreeuwend zingen of gewoon simpelweg schreeuwen. Ik heb van ellende mijn geluidsknop steeds zachter moeten draaien, en dan weer harder, want dan praatten ze weer heel zachtjes. Op die manier schrik je weer wanneer er geschreeuwd wordt. Ideaal met oortjes in? Absoluut niet.

Boodschap en betekenis
Dit was het enige échte goede stuk van het toneelstuk. De titel van het toneelstuk leek eerst niet terug te komen, maar deze kwam op het einde wel degelijk aan bod. Er werd letterlijk een krijtkring getekend op de vloer en hier werd betekenis aangebracht. Er werd namelijk verteld dat er vroeger keuzes werden gemaakt door aan de zijkant van een zelfgemaakte krijtkring te gaan staan en aan beide kanten te trekken aan hetgene dat ín de krijtkring stond. De persoon die hetgeen eruit trok, vond het niet belangrijk genoeg om het heel te laten en verloor. Zo ook met het kind in het toneelstuk. Krijtkring laat je wel nadenken over wat jij zou doen als je in de schoenen van de hoofdpersoon zou staan, wat zijn jouw normen en waarden? Dit vond ik heel sterk aan het stuk. De boodschap die overgebracht wordt, is dat alles in de wereld toebehoort aan de mensen die er goed voor zijn.

Eindoordeel
Al met al: voor iemand die niet van theater houdt, vind ik dit een toneelstuk dat ermee door kan. Ik denk echter wel dat het online minder krachtig overkomt en je dit beter live kunt gaan kijken. Dan kun je namelijk ook niet je oortjes uitdoen of het toneelstuk op pauze zetten. De boodschap heeft het toneelstuk naar een hoger niveau getild, maar meer kan ik er niet van zeggen. Als je zelf wél van theater houdt, dan kun je twee uur van je leven geven om dit toneelstuk te bekijken. Ben je meer zoals ik? Laat het dan maar aan je voorbij gaan en houdt het bij Netflix.