Je zal het maar hebben is een televisieprogramma van BNN. Het negentiende seizoen is net van start gegaan en wordt gepresenteerd door Jurre Geluk. Velen gingen hem voor als presentator: Ruben Nicolai, Valerio Zeno en Tim Hofman hebben voorgaande seizoenen gepresenteerd. De presentatoren duiken in de levens van jongeren die een ziekte of een beperking hebben. Deze jongeren vertellen hem alles over hun leven met een ziekte, aandoening of beperking: de goede én de slechte dingen.

In de eerste aflevering van het negentiende seizoen van Je zal het maar hebben gaat Jurre op bezoek bij Danny (26 jaar). Danny liep op zijn vierde ernstige verwondingen op tijdens een woningbrand. Hij kan zich weinig meer herinneren van de woningbrand en van hoe hij eruitzag voor het incident. Hij heeft ernstige brandwonden aan de linkerkant van zijn gezicht en zijn linkerarm is geamputeerd. Danny wordt na de woningbrand naar een brandwondencentrum gebracht, waar hij vier maanden in coma wordt gehouden. Het is heel duidelijk dat het zijn leven heeft veranderd. Toch voelt Danny dat niet per se zo: hij weet niet beter.

Wat ik erg bijzonder vind om te zien, is de manier waarop Danny in het leven staat. Hij komt op mij over als een nuchter, realistisch en positief persoon. Dit is bijzonder, omdat hij toch beperkt is. Hij zegt dat het verstandiger is om niet in de zon te gaan vanwege zijn huid, maar daarna grapt hij meteen dat het voor niemand gezond is om in de volle zon te zitten. Hij vindt veel bijkomstigheden van zijn beperking dus geen probleem. Ik heb de hele aflevering met een glimlach bekeken. De kijker wordt met zijn neus op de feiten gedrukt en denkt: zo kan het dus ook gaan.

Danny geeft in de aflevering aan dat hij niet altijd zo nuchter en positief is geweest. In de puberteit heeft hij pas geleerd om van zich af te bijten en te vechten voor zijn doel. Wat me ontroerde, was het moment dat hij vertelde dat ieder mens ergens voor moet vechten om zijn of haar doel te bereiken. Hij moest echter dubbel vechten om zijn doel te bereiken. Hij voelde zich anders en hij werd ook anders behandeld. Er werd vaak naar hem geroepen of gewezen. Wat hem vooral frustreerde, waren ouders die tegen hun kind zeiden: “Kijk, dat kan er gebeuren als je met vuurwerk speelt.” Het liefst wilde hij dan van de daken schreeuwen wat hij daadwerkelijk had meegemaakt. Doordat hij hier niet goed mee om kon gaan in die periode hebben zijn moeder en hij op zijn 17^e hulp ingeschakeld. Hij werd vervolgens uit huis geplaatst. Nu Danny wat ouder is en beter kan omgaan met zijn beperking, werkt hij als conciërge in een verzorgingstehuis. Hij kan alles met één hand en de bewoners zijn lief voor hem. Dat ze hem soms vragen wat er gebeurd is, vindt hij geen probleem.

Ik vind het supermooi om te zien dat zo’n grote ontwikkeling, door een probleem waar hij niks aan kan doen, uiteindelijk positief heeft uitgepakt. Zijn gedrag is gedurende zijn leven positief veranderd.