“Het lukt me gewoon niet meer.” Dat waren mijn woorden aan het begin van het schooljaar. De laatste weken kampte ik met vermoeidheid en voelde ik me leeg. Wekenlang kon ik mijn bed niet uitkomen en als dat wel lukte, lag ik er zo snel mogelijk weer in. “Dat is gewoon een dip waar iedereen weleens last van heeft,” werd er gezegd. Ik dacht dat er niks aan de hand was, ik stelde me gewoon aan. Ik moest gewoon uitrusten, mijn motivatie op school terugvinden en dan zou alles weer normaal worden. Een paar weken later kreeg ik een diagnose van mijn psycholoog: “Je hebt een burn-out.”
Ik was een populair meisje op school zonder zorgen. Tenminste, ik liet mijn problemen thuis en nam mijn lach altijd mee. De burn-out was het gevolg van het onderdrukken van mijn gevoelens. Zo hoorde dat, want zolang ik mijn gevoelens niet serieus nam, hoefde ik er ook niet mee te dealen. Zo was ik, Nova van Engelen.
“Mam, ik ga!” Of ze het er nou mee eens was of niet, ik ging altijd. Ik liet mijn zieke moeder achter, terwijl ik mijn schooljaar verwaarloosde en mijn geluk zocht in ‘foute’ vrienden, drank en drugs. Ik kwam nooit thuis, zelfs ’s nachts bleef ik weg. Dan werd ik de volgende ochtend wakker met tien gemiste oproepen en berichten van thuis. Het was míjn leven en ik wist zelf wat het best voor mij was. Kon mij het schelen. Wat mijn acties deden met de mensen om me heen was hun zorg, niet de mijne. Ik verwaarloosde iedereen inclusief mezelf. Zo was ik. En ik had het niet eens door. Tijdens een burn-out is het niet zo dat taken je te zwaar worden, het wordt je te zwaar om iemand te zijn.
Nu ben ik drie jaar verder. Ik ben het populaire meisje niet meer en ik vind het prima. Ik kan mijn vrienden op één hand tellen en ik weet: dat is genoeg. De pubertijd was niet mijn tijd. Ik merk dat iedereen erbij wil horen, want het is tegenwoordig niet meer genoeg om jezelf te zijn. Je moet juist net zoals de anderen zijn en pas dan ben je interessant genoeg. Het is vermoeiend en het is het niet waard, maar dat besef komt vaak te laat. Alsof het leven ons zoveel energie geeft dat we dagelijks vrijwillig kiezen voor die vermoeidheid. Dat is wat we doen, terwijl het leven alleen al vermoeiend genoeg is en we zelf leuk genoeg zijn.
Nu ben ik mezelf weer en kan ik genieten van het leven. Maar nooit had ik aan kunnen zien komen wat mij op school nog te wachten stond…