Ik was er nog even stil van. Een moeder had net foto’s van de kinderarts gezien. De arts die een week geleden het hartje van haar dochtertje, één week oud, letterlijk in haar handen voelde kloppen. Door een noodzakelijke ingreep bleef het kloppen. Het waren indrukwekkende foto’s voor de moeder. Ze keek er niet met verdriet maar juist met dankbaarheid naar. De arts vond dit opmerkelijk maar heel bijzonder.  Met liefdevolle ogen keek de moeder naar de arts en bedankte haar. “Dank dat je niet voor, maar naast me liep tijdens deze periode. Het gaf me de tijd om op mijn manier met de situatie om te gaan.”

Samen lopen, waarbij je over en weer leert van elkaars kennis en kunde. De ander de tijd gunnen te zoeken en te leren. Een manier om met elkaar omgaan die ons in het onderwijs ook heel goed past. Omdat we niet op de situatie van nu voorbereid waren, leren we ‘on the go’ om het onderwijs zo goed mogelijk door te laten gaan. Dit lukt, maar lukt alleen doordat we dit samen met de studenten doen. En de studenten met ons. Studenten blijven aan het werk met opdrachten vanuit de opleiding. Sluiten aan tijdens online bijeenkomsten, denken mee in mogelijkheden. Docenten werken hard om de ontwikkeling van de studenten te blijven voeden en ondersteunen. We benaderen studenten die we niet in beeld hebben. Worden onrustig van het idee dát we niet iedereen in beeld krijgen.

We waarderen bij de studenten de manier van bereidwilligheid, willen werken en omgaan met de mogelijkheden die er nu zijn. De studenten sturen een kaart of een bericht om hun waardering uit te spreken naar het onderwijs. Student als Partner. We zijn hierin soms zoekende, en hoorden wel eens “ja graag, maar hoe dan?”. In deze periode ervaren we steeds meer “zo dus!”. Doordat we samen in een onzekere periode onze weg zoeken, lopen we naast elkaar. We doen het samen. Dit deden we al veel binnen de opleiding. Maar het valt nu nog meer op hoe prettig het is om zo samen te mogen werken en leren. Er lijkt nóg meer bereidwilligheid van beide kanten. De student is bereid mee te denken in oplossingen, in geduld hebben, in verplaatsen in hoe het is om nu docent te zijn. De docent bekijkt de situatie nog meer dan anders door de ogen van de student. Hoe het voor hen moet zijn om in deze periode les te hebben. Aan de andere kant missen we veel. We kunnen niet echt in de ogen van de student en een collega kijken. We hebben letterlijk niet iedereen in beeld. Door de afstand missen we het doorvragen, het aanvoelen, het ‘zo maar’ praatje. Even stil zijn terwijl je online naar elkaar kijkt. Een collega zien huilen in beeld. Een student op de IC. Indrukwekkend, rakend, ongemakkelijk. Alleen met je gevoel.

Maar meer dan ooit zie ik hoe gedreven, vanuit verantwoordelijkheidsgevoel en vanuit wie we echt zijn, gewerkt wordt. Door zowel studenten als docenten. Niemand loopt voorop. We lopen naast elkaar. Met elkaar. Ik voel me dankbaar met deze fijne collega’s, maar bovenal met onze studenten te mogen werken. Zéker in deze tijd. Het beloofd nog een mooi studiejaar te worden. Hoe dan ook.

Christel Vissers

Learning & Development