Over het belang van vragen stellen

Een tijdje geleden vroeg ik Renske of zij een stukje tekst wilde herschrijven. Ze werkte net een paar weken bij ons en had nog niet zo’n volle agenda. Ze wilde er wel wat klusjes bij doen. We overlegden over de aanpak en ze ging aan de slag. Een klusje van een uurtje, schatte ik in.

Eind van de dag liep ik even langs de kamer van Renske, nieuwsgierig naar het resultaat. En daar zat ze, handen in het haar, knalrood hoofd, tranen in de ogen. ‘Het lukt me niet! Ik ben er de hele dag mee bezig. Ik loop helemaal vast!’ ‘Maar lieverd’, zei ik, ‘waarom kom je dan niet even bij mij langs, dan hadden we er samen naar gekeken.’

Ploeteren is een signaal dat je verkeerd bezig bent

 Ik moet het allemaal zelf kunnen!

In de auto naar huis liet het me niet los. Was Renske nou echt de hele dag met dat klusje bezig geweest? Waarom trok ze niet eerder aan de bel? Ze moest het zelf doen, vond ze. Ze had gestudeerd, net binnen bij ons bedrijf. Nu al een vraag stellen over zoiets eenvoudigs, dat vond ze zwak. Maar ondertussen had ze een rotdag, was de klus niet af en mocht ik ’s avonds alsnog achter de laptop om de tekst te herschrijven.

Leer functioneel te piekeren

Zo onderweg naar huis kwam het idee van ‘functioneel piekeren’ bij me op. Kijk, als je een relatie hebt van twintig jaar en die loopt op de klippen, dan is het volgens mij heel normaal dat je daar een paar nachten van wakker ligt. Dat staat in verhouding. Maar als je een klusje van een uur moet doen, dan kan het nooit de bedoeling zijn dat je daar een hele dag (of langer) mee loopt te ploeteren. Als je merkt dat je werk verzandt in gepieker, dan ben je niet effectief bezig. Dan is het zaak dat je aan de bel trekt en om hulp vraagt. Misschien voelt het zwak, maar het is buitengewoon professioneel. Je voorkomt spanning bij jezelf, je leert veel door te vragen en… de klus komt op tijd af! Dus… vraag, vraag, vraag!

Ernst Voerman

docent Learning & Development in Organisations

HAN Nijmegen.