‘Ondanks dat ik nu niet meer werkzaam ben in de praktijk van de neurorevalidatie, heeft ergotherapie in de neurorevalidatie wel een blijvend plekje in mijn hart en ben blij daar toch in het onderwijs nog een bijdrage aan te mogen leveren. Ik ben met de HAN in aanraking gekomen doordat ik stagiaires begeleidde en vervolgens ben ik als werkvelddeskundige gaan werken bij de tentamens van de minor Neurorevalidatie.’

Vertel eens iets over jezelf
Mijn naam Barbara Best, ik ben opgegroeid in de Achterhoek (Vorden en Wehl) en woon nu sinds een jaar of 10 in Arnhem, inmiddels met vriend en 2 kinderen. We wonen in ‘de’ nieuwbouwwijk van Arnhem, Schuytgraaf, waar we het geluk hadden ons eigen huis te ontwerpen en te bouwen. We wonen er inmiddels al een aantal jaar met veel plezier!

Na het vwo ben ik gestart met de opleiding Ergotherapie aan de Hogeschool van Amsterdam en ben direct daarna aan het werk gegaan als ergotherapeut binnen de neurorevalidatie. Ik heb altijd het gevoel gehad ‘niet klaar’ te zijn met leren en het doen van opleidingen, maar wat ik precies wilde, wist ik op dat moment nog niet. In de jaren in het werkveld heb ik gelukkig veel cursussen en bijscholingen mogen doen. Na ongeveer 10 jaar in de neurorevalidatie ben ik (gedeeltelijk) begonnen op de opleiding ergotherapie van de HAN.

Welke hobby’s heb je?
Ik houd heel erg van lezen. Ik vind het heerlijk helemaal op te gaan in een verhaal. Ik kan uren achter elkaar lezen, lekker op de bank, of nog liever, buiten in het zonnetje. Daarnaast ga ik graag naar de film, winkelen of wat drinken met vrienden.

Ik heb een beetje een haat-liefde verhouding met sporten. Als ik sport, ga ik hardlopen of bootcampen. Het is geen hobby van me, maar voel me na het sporten wel nèt zo voldaan en tevreden als bij een hobby.

Welk boek of film spreekt je het meest aan?
Ik vind films kijken heerlijk. Ik vind ook heel veel leuk en heb zo mijn guilty pleasures; Bridget Jones’s diary of Grease heb ik spreekwoordelijk grijs gedraaid in de tijd van dvd’s. Maar ook James Bond, Oceans Eleven, Bad Company, Haar Naam was Sarah, de Luizenmoeder…kortom ik heb geen voorkeur voor een bepaald genre, het door personages meegenomen in wat ze meemaken, fictief of non-fictief is wat me aanspreekt. Dit geldt ook voor boeken, er staan veel verschillende schrijvers en genres in mijn boekenkast.

Wat is je favoriete muziek of lied?
Ook mijn muzieksmaak is breed. Wat ik luister hangt vooral af van hoe ik me voel of waar ik mee bezig ben. Chef’Special, Ed Sheeran, Anouk, Bløf, Kensington, Crowded House, Bon Jovi, nummers van “Beste Zangers’…. Ik ben opgegroeid met klassieke muziek. Hoewel ik dat nog weinig luister, kan ik nu erg genieten van de mixes van Tiësto van bijvoorbeeld Lacrimosa of Adagio for strings. Voor mij voelt dat alsof verleden en heden samenkomen!

Wat is je droom of toekomstvisie?
Ik hoop dat ik nog veel nieuwe dingen mag leren! In 2004 ben ik gestart als ergotherapeut, vervolgens heb ik de overstap gemaakt naar het docentschap en heb me op de HAN steeds verder kunnen verdiepen in didactiek en toetsing. Het kunnen maken van nieuwe stappen die raken aan wat je doet, maar toch ook zo nieuw zijn dat het intrigeert…. Het gevoel van steeds iets leren en daar direct iets mee kunnen doen, vind ik inspirerend en hoop ik nog lang te mogen blijven doen. Ik ben heel benieuwd welke ‘uitstapjes’ ik nog ga maken, maar dàt ik ze ga maken; als het aan mij ligt wel!

Wat doe je binnen APS?
Binnen APS ben ik docent op de opleiding Ergotherapie. Ik zit in het team dat onderwijs verzorgt voor leerjaar 3 en 4. Vanuit de opleiding vinden we het erg belangrijk de verticale lijnen/samenhang tussen de leerjaren te borgen, dus geven we ook lessen in de andere leerjaren, erg waardevol!

Speerpunt van mij binnen de opleiding is kwaliteit van didactiek en toetsing. Ik heb in 2020 mijn Master Onderwijswetenschappen afgerond en ben blij dingen te kunnen doen die hier zo goed op aansluiten. Zo ben ik één van de 2 toetscoördinatoren van de opleiding, sinds 1 oktober lid van de examencommissie en ben ik nauw betrokken bij onderwijskundige ontwikkelingen zoals de curriculumherziening van het derde en vierde leerjaar en de Magic Match. Daarnaast ben ik voor de opleiding coördinator van de minor Neurorevalidatie.

Welk verhaal ligt ten grondslag aan wat je bent gaan doen?
Mijn vader heeft vanwege een beroerte gerevalideerd en daarbij ergotherapie gehad. Toen ik een dag meeliep werd ik aangestoken door mijn vaders enthousiasme over deze discipline en twee jaar later ben ik gestart met de opleiding ergotherapie. Door mijn eigen ervaringen merkte ik ook hoe belangrijk het is aandacht te hebben voor de naasten van een client en zag (en zie!) het als mijn opdracht om daar voor te gaan staan in mijn werk.

In praktijk bleek ik toch wat te idealistisch, maar de waarde blijf ik uitdragen. Ondanks dat ik nu niet meer werkzaam ben in de praktijk van de neurorevalidatie, heeft ergotherapie in de neurorevalidatie wel een blijvend plekje in mijn hart en ben blij daar toch in het onderwijs nog een bijdrage aan te mogen leveren. Ik ben met de HAN in aanraking gekomen doordat ik stagiaires begeleidde en vervolgens ben ik als werkvelddeskundige gaan werken bij de tentamens van de minor Neurorevalidatie. En dit is via een uitwisseling uiteindelijk uitgegroeid tot volledig in dienst van de HAN.

Werk je samen met anderen?
Jazeker! Als ergotherapeut en docent kun je mijns inziens niet zonder samenwerking. Door taken werk ik samen met veel verschillende collega’s binnen en buiten de opleiding. Maar door bijvoorbeeld de Magic Match ontmoet ik ook veel collega’s van andere academies. Erg leuk om in gesprek te zijn met elkaar en elkaar te inspireren. Er zijn al heel veel ambities tot samenwerken uitgesproken.

Welke (mooie of bijzondere) resultaten heb je mogen zien in de praktijk?
Nu ik een aantal jaren op de HAN werk, heb ik studenten kunnen volgen van begin tot eind van de opleiding. Studenten komen binnen als ‘net geen havo leerling meer’ en groeien uit tot collega’s. Dit is zo’n grote ontwikkeling en blijft mooi om te zien.

Ik blijf het leuk vinden oud-studenten tegen te komen als bijvoorbeeld stagebegeleider in het werkveld. Dat maakt toch wel een beetje trots. Daarbij vind ik dat ook een hele mooie basis voor samenwerking, je hebt immers al op de opleiding wat met elkaar opgebouwd!

Wat is je motivatie om op dit vakgebied bezig te blijven? 
De vraag over ‘dit vakgebied’ vind ik een lastige. Is ‘dit vakgebied’ voor mij het docentschap of toch het zijn van ergotherapeut? Soms voel ik me meer docent, soms meer ergotherapeut, maar over het algemeen verschuift de balans steeds meer naar het docentschap.

Wat mij drijft is het opleiden van toekomstige professionals in een vakgebied dat mij zo na aan het hart ligt. Ik vind het belangrijk om voortdurend in en uit te zoomen: wat doen we en hoe verhoudt zich dat tot wat we beogen? Wat is goed voor deze ene student, en hoe staat dat naast/tegenover het cohort? Wat is passend binnen een onderwijseenheid en hoe past dat in de richting van beroepsbekwaamheid? Dat voortdurend pendelen vind ik enorm interessant en helpt mij om samen steeds te kijken naar de kwaliteit van wat we doen. En daar hoort ook zeker het waarderen van wat goed gaat bij!

Wat is je (levens)motto?
Ik heb niet echt een motto. Wel kan ik geïnspireerd raken door spreuken die ik tegenkom, omdat ze heel goed omschrijven hoe ik me op dat moment voel of omdat ik bijvoorbeeld direct aan iemand denk als ik hem lees. Ik schrijf dan vaak de spreuk op of ik maak er een foto van.

Wat zou je je collega’s willen vertellen of meegeven?
Ik wil mijn collega’s graag vertellen dat ik trots ben op de gedrevenheid om ‘goed’ onderwijs te verzorgen, zowel binnen als buiten de opleiding, en voor of na het diploma. We hebben hierbij oog voor veel verschillende perspectieven, maar het leerproces van de student blijft centraal staan en dat vind ik erg krachtig.

Aan wie geef jij straks het Estafette-stokje door?
Volgt.