Moniek van der Meij, ondersteuner Lectoraat Levensloopbegeleiding bij Autisme:

Op 24 september mocht ik spreken op het symposium “Eerst mens, dan burger?” Dit werd georganiseerd door de Lectoraten Ethiek van Verbinding met Mensen met een Verstandelijke Beperking en Levensloopbegeleiding bij Autisme.
Ik mocht daar een praatje houden over de worsteling om, ondanks mijn autisme, toch mee te draaien in de (prestatie)maatschappij.
Hoewel ik op de bruiloft van mijn broer en schoonzus ook voor zo’n grote groep mensen heb gesproken, was ik heel zenuwachtig.
Het verschil is dat ik op de bruiloft het bruidspaar toesprak, en tijdens het symposium mijn eigen verhaal vertelde. Dat kwam wat dichterbij.
Net als op de bruiloft, nam ik me voor om, om de zenuwen te bedwingen, op mijn blaadje te kijken, gewoon mijn tekst voor te lezen, en niet teveel het publiek in te kijken.
Naarmate ik mijn tekst begon voor te lezen, zakten de zenuwen en durfde ik uiteindelijk wel de zaal in te kijken.
Door de zenuwen en het feit dat ik de laatste dagen met weinig anders bezig was dan met de voorbereiding van mijn lezing, zat ik zo in mijn eigen bubbel dat de reactie van de zaal me enigszins ontgaan is.
Het belangrijkste wat me is bijgebleven, is dat er nog veel onduidelijk is en nog veel discussie is over een inclusieve samenleving. Iedereen verstaat daar iets anders onder. En er is ook nog veel winst te behalen in hoe we mensen “normaal” mee kunnen laten doen in deze, soms ingewikkelde, prestatiemaatschappij.
Ook viel het me op dat de meningen nogal verdeeld waren. De mening van studenten was heel anders dan de mening van professionals.
Toen ik na afloop persoonlijke reacties en complimenten kreeg, bekroop me een voldaan en trots gevoel. Ik stond daar toch maar gewoon en heb daar wel mooi mijn persoonlijke verhaal verteld.