Als je iets ontwerpt, kun je talloze ontwerpkeuzes maken. Gebruik ik tekst of beeld? Welke kleur moet het zijn? Hoe groot moet het zijn? Waar moet die ene knop komen? etc. Als ontwerper weet je vaak niet of al die keuzes samen tot de juiste oplossing leiden of niet. Om grip te krijgen op dit proces kan het paradigma van “hill-climbing” helpen.

Stel je voor dat oplossingen voor problemen bestaan als een landschap van heuvels. Elke heuvel is een oplossing. Hoe hoger de heuvel is, hoe beter de oplossing is. Heel in het kort is dit waar het hill-climbing paradigma over gaat, zoals voorgesteld in een artikel over incrementele en radicale innovatie van Norman en Verganti (2014). In hun artikel leggen ze uit dat er een onderscheid is tussen incrementeel innoveren en radicaal innoveren: Incrementele innovatie is waar je een ontwerprichting kiest, en je blijft verbeteren in dezelfde richting totdat je niet meer kunt verbeteren. Dit is als het beklimmen van een enkele heuvel, totdat je de top van de heuvel bereikt. Bij radicale innovatie sta je open voor het kiezen van verschillende, totaal verschillende richtingen om richtingen met het meeste potentieel te ontdekken. Dit is als het beklimmen van verschillende heuvels om te ontdekken welke de hoogste zou kunnen zijn. Norman en Verganti vergelijken dit met een wiskundige procedure die “hill-climbing” wordt genoemd om de best mogelijke oplossing te vinden voor complexe berekenbare problemen.

Hill-climbing werkt iteratief, zoals ook vaak het geval is bij ontwerpen, wat betekent dat kleine aanpassingen worden gedaan om te zien of de oplossing daardoor verbetert. De kwaliteit van de oplossing hangt meestal af van de beschikbare middelen (tijd, geld, creativiteit, enz.), maar ook van het aanvankelijke uitgangspunt. Het probleem is dat je kunt blijven steken in een zogenaamd “lokaal optimum”, waar je niet meer kunt verbeteren. Het geeft je echter wel de mogelijkheid om hogere heuvels in de omgeving te zien. Maar als je die heuvel wilt bereiken, betekent dit dat je je huidige ‘heuvel’ (d.w.z. ontwerprichting) volledig moet verlaten om de hogere heuvel te beklimmen. Dit is de radicale vernieuwing. Zie ook de figuur hieronder.

Figuur uit Norman en Verganti (2014).

In ons onderzoeksproject “Design Your Life” hebben we deze twee benaderingen gecombineerd. Aanvankelijk verkenden we het landschap van mogelijke ontwerprichtingen door tien verschillende heuvels te beklimmen. Concreet vroegen we afstuderende ontwerpstudenten om elk een versie van een Design Your Life toolkit te ontwerpen. Zo konden we verschillende ontwerprichtingen verkennen. Vervolgens beklommen we de heuvel met het grootste potentieel. We hebben ook delen van de andere richtingen opgenomen in ons uiteindelijke ontwerp. Zo denken we het beste van twee werelden te hebben. Of dit werkelijk zo is, zal blijken uit de evaluatiestudies die volgen. Dan zullen we weten of we de juiste heuvel hebben beklommen.

Referentie: Norman, D. A., & Verganti, R. (2014). Incremental and radical innovation: Design research vs. technology and meaning change. Design issues, 30(1), 78-96.

Thijs Waardenburg is promovendus “Design Your Life” bij het lectoraat Volwaardig Leven met Autisme. Lees / download hier het eerste artikel over het project: Pre-print bij arXiv of bij uitgeverij Springer.