Bij de HAN gaat het regelmatig over werken in de driehoek van onderwijs, praktijk en onderzoek. Een prachtig ideaal, wat niet zomaar overal lukt. Maar af en toe gaat het bijna vanzelf.

De setting: een overleg om een evaluatie-onderzoek voor te bereiden. Het project: een activiteit voor kinderen, met aandacht voor taalontwikkeling. Aan tafel de driehoek: de projectleider, twee intakevrijwilligers, de organisatoren van de activiteit (twee stagiaires vanuit de HAN en een vrijwilliger), en ikzelf, onderzoeker.

Mijn plan: de eerder bepaalde evaluatievragen toetsen en input krijgen voor passende instrumenten. Maar er gebeurde veel meer. Tijdens het gesprek over de doelen van het project en de vragen voor de evaluatie, ontstond een levendige uitwisseling. Waardoor we uiteindelijk gezamenlijk, vanuit de driehoek, tot een evaluatieopzet komen. Die we gezamenlijk verder organiseren en uitvoeren. Zo levert de evaluatie niet alleen antwoord op de vraag of de doelen zijn behaald, maar ook een bijdrage aan de verbetering van het project en de activiteiten.

Heel concreet maken we samen een spelactiviteit waarin onder meer de evaluatievragen voor de kinderen zijn verwerkt. We organiseren een nieuwjaarsfeest voor de ouders met ruimte voor ontmoeting én evaluatiethema’s. De intakevrijwilligers nemen in hun follow-up gesprekken evaluatievragen mee, die we gezamenlijk hebben bedacht.

Een meer passend evaluatie-onderzoek, reflectie op de doelen van het project en al doende gezamenlijk leren. Een klein driehoekje met mooie gevolgen dus!