Door Betty van Waesberghe

Betty is directeur van de HAN-Pabo en loopt elke woensdag stage op een basisschool

Ik heb me in het weekend terdege voorbereid op mijn tweede stagedag. Dat betekent: de intocht van Sinterklaas op zaterdag bekeken en de avond voor de stage het Sinterklaasjournaal.

Tijdens de midweekviering start het Sinterklaasverhaal van onze school: ’s Nachts is Zielepietje in het gebouw geweest. Hij kan niet klimmen en is erg bang. Naast mij zitten een paar leerlingen uit de bovenbouw en die zitten zich af te vragen hoe zo’n Piet ongezien het gebouw in kan, terwijl er beveiliging op het gebouw zit. Ook kijken ze speurend rond waar dan die verborgen camera kan zitten. Schitterend!

Mijn groep 1/2 discussieert ruim een kwartier samen over de mogelijkheden om Zielepiet te helpen. De oplossing: een touw in het klimrek. Tijdens het buiten spelen is een groep van ongeveer tien kinderen druk bezig met het vastmaken van het touw. Op het eind van de ochtend schrijven we dan ook nog een brief naar Zielepiet om te vertellen waartoe het touw dient.

Wandelende takken
In het Sinterklaasgeweld vallen de wandelende takken, die ik meegebracht heb, een beetje weg. Maar ze boeien een aantal kinderen wel. Wat enkele leerlingen prachtig vinden is het doosje met eitjes (dankzij de kleinzoon van mijn vriendin), waardoor over ongeveer drie maanden nieuwe wandelende takjes het leven zien. Tot die tijd vochtig houden. Een van de oudste kleuters oppert meteen dat hij wel een plantenspuit van thuis zal meebrengen om dit te regelen.

Terugkijkend op deze ochtend
Met kleuters werken is voor mij een enorme ontspanning. Door hun wijze van denken, van filosoferen, van problemen oplossen kom je in een wereld die los staat van allerlei hectiek.

Betty van Waesberghe