Tom Schoemaker is docent aan Pabo Arnhem

Soms heb ik het idee dat pabo studenten maar een soort rare wezens zijn die ik niet begrijp. Misschien komt het omdat pabo studenten overwegend studentes zijn. Ik weet het niet. Een voorbeeld?

Pabo studenten hoor ik vaak klagen over het gebrek aan vacatures in deze omgeving. Er wordt wel gezocht naar invallers, maar het duurt vaak lang (lees jaren) voordat ze een vaste baan vinden. Dus gaan ze maar wat invallen en blijven ondertussen werken als vakkenvuller of serveerster.

Tegelijkertijd laat de landelijke monitor voor de werkgelegenheid zien dat er in Nederland voldoende vacatures zijn voor het basisonderwijs. Als ik dan aan mijn studenten vraag waarom ze daar niet op solliciteren, dan krijg ik te horen: “Ja, maar dat is in de Randstad”. En dan kijken ze heel bang alsof het een groot eng donker bos is waar allemaal wilde dieren rondlopen. Liever vakken vullen met je HBO diploma en je passie voor onderwijs en kinderen, dan je op dat pad begeven met overal loerende blikken.

Vroeger was dat wel anders. Vroeger stuurde de moeder van Roodkapje haar dochter gewoon dat bos in. Ga jij maar koekjes brengen aan oma, maar pas wel op. Ik vraag mijn studenten vaak: Hoe oud moet die Roodkapje wel niet geweest zijn dat haar moeder haar zo, alleen, dat bos in stuurt, terwijl ze weet van de gevaren? Vaak bevestigen ze mijn vermoedens, namelijk dat ze dat zelf nog niet eens mogen van hun ouders.

Je kunt kinderen (en kennelijk zelfs volwassenen) iets verbieden, maar je kunt kinderen ook leren wat de gevaren zijn (pas op voor de wilde dieren) en hoe je daar mee om kunt gaan (niet van het pad af!). Dat maakt ze alleen maar sterker, slimmer, zelfstandiger en weerbaarder.

Waarom ik deze blog schrijf?
Momenteel heeft de hele regio er last van dat er te weinig nieuwe studenten naar de pabo’s komen. Zelfs Pabo Arnhem ontkomt hier niet aan. Als reden wordt steeds aangegeven dat er zo weinig werk is. Maar objectief gezien is dat dus onzin. Durf gewoon een Roodkapje te zijn, meld je aan, blijf studeren, volg je passie en breng al dat lekkers misschien wel niet naar oma, maar dan toch in ieder geval naar de kinderen. Ook al moet je daarvoor door een “eng” bos.

Maar deze blog is ook een oproep aan de pabo zelf. Zorg er voor dat we minimaal één verplichte stage hebben in de Randstad, zodat onze studenten kunnen zien hoe leuk het kan zijn om juist hier te werken. Want als het, in het kader van het onderwijs zelf is, dan gaan onze studenten wel op pad. Ze gaan toch ook op stage naar Afrika waar kinderen letterlijk gekidnapt worden op scholen? Of naar een achterbuurt in London of Amerika? Neem van mij aan, dan is de Randstad (waar ik 26 jaar heb gewoond) een keurig aangeharkt parkje met bankjes, bordjes en, op zijn gevaarlijkst, een moeder eend met wat pulletjes.

Zeg Roodkapje, waar ga jij heen?

Lees ook de eerdere blogs van Tom over ‘Roodkapje’:

– Kun jij de pabo aan? (blog 1)
– Alleen de jager kan ons redden (blog 2)
– Little Red Riding Hood is going to America! (blog 3)
– Roodkapje, zo’n stuk verdriet (blog 4)
– Maar wie is roodkapje eigenlijk? (blog 5)
– ADHD Roodkapje (blog 6)
– De wederopstanding van Roodkapje (blog 7)
– Student, wat heb je grote…! (blog 8)