Bonnie is eerstejaars student Academische Pabo

Ik voel me niet zo lekker, dacht ik een paar weken geleden bij het opstaan. Toch stond ik gewoon op, kleedde me aan en at nog even een boterham. Ik had mijn jas al aan, m’n schooltas op mijn rug en de fietssleutel al in de hand. Helaas was dit optimistisch, want voordat ik de deur uit was, kwam de boterham er al weer uit. Daar ging mijn Pabo dagje…

’s Middags ontving ik al een smsje van een klasgenoot dat ik echt iets had gemist. De leraren hadden een voorstelling gegeven met dans, muziek en toneel. Niet veel later ontving ik meer smsjes en mailtjes van de klas. Het was de bedoeling dat wij deze periode zelf ook een performance assessment gingen opvoeren. Dit klinkt moeilijker dan dat het is, want ik noem het gewoon een toneelstukje.

Keuzes maken…
Nu moeten jullie weten dat ik een klas van wel 9 (ik typ het niet verkeerd, ik bedoel echt negen) mensen zit. Je zal denken dat het dan vrij makkelijk is om even snel twee groepen te maken, maar als je ook maar één minuut bij ons in de klas aanwezig bent geweest, weet je dat dit véél tijd gaat kosten. Bij ons kost eigenlijk alles veel tijd, doordat wij niks kunnen doen zonder het over allerlei onzin te hebben ondertussen. Toch hadden we na ongeveer een uur 2 groepjes gecreëerd. De talenten van iedereen zijn meegenomen in de keus, dus in ieder groepje hadden we een drs. Knippen en Plakken en natuurlijk een specialist in zang en dans.

De keuze voor het toneelstuk kon beginnen en toen 1 van mijn klasgenoten het boekje ‘de 3 biggetjes’ mee naar school had, wisten wij wat we gingen doen! De rollen waren snel verdeeld en het spreekt voor zich dat ik de hyperactieve big ging spelen. Nou spelen… zeg gerust dat ik mezelf kon zijn. Verder hadden we een slome big, een wijze big, een angstaanjagende wolf en een geweldige verteller. Huisjes moesten worden gebouwd, oren gemaakt, liedjes herschreven en dansjes gemaakt. Wat hebben wij gelachen tijdens het voorbereiden van het toneelstukje, oh pardon, performance assessment. Zit je met 5 volwassenen te knutselen en keihard mee te blèren op kinderliedjes. De laatste week zijn we nog tot de conclusie gekomen dat we nog niet hadden nagedacht over het licht en dat we wel instrumenten wilden gebruiken, maar dat alle acteurs continu op het podium aanwezig waren…

Le moment suprême
De dag van de voorstelling waren we in alle vroegte op school aanwezig. We hesen ons in onze roze outfit (waarbij er even gezegd moet worden dat de leggings maatje 164 als gegoten zaten) en hebben flink wat schmink op onze gezichten gesmeerd. Het resultaat was dat we eigenlijk niet meer gezien durfden te worden!

Het andere groepje uit de klas was eerst aan de beurt om hun stuk aan ons te showen. Ineens waren we niet meer zo blij met de keus om als tweede te gaan. Wat hadden ze een ontzettend humoristisch, vrolijk en mooi verhaal gemaakt van de Leeuwenkoning. Dachten we om 9 uur nog dat ons toneelstuk best goed was, om 10 uur was dit vertrouwen gezakt tot ongeveer het nul punt. Maar we moesten wel…

Het decor werd snel verwisseld, de laatste dingen doorgesproken en toen was het moment daar. De eerste welkom kwam er nog een beetje verlegen uit, maar daarna zongen we uit volle borst mee op K3. Voordat we het wisten waren we alweer klaar en waren we dik tevreden. Nog nooit zongen we allemaal de goede teksten, dansten we gelijk of werd er geen stuk tekst overgeslagen, maar op het moment dat het moest, ging alles zoals we het in ons hoofd hadden!

Met nog een beetje schmink op het gezicht en 7,5 studiepunt rijker, vertrokken we tevreden naar huis. Ik wil volgend jaar wel weer aantonen dat ik expressief leraar kan zijn hoor!

Website Academische Pabo