De ALPO-viering

Ellen Jansen, 2e-jaars studente ALPO

Welkom op mijn allereerste blog! Ik zit nu in het tweede jaar van de opleiding ALPO aan de HAN/Radboud Universiteit in Nijmegen. In deze blog zal ik jullie meenemen in één van de vele avontuurtjes die ik zoal meemaak op deze opleiding.

In het tweede jaar van deze studie krijg je het vak cultuurbeschouwing. Een onderdeel van dit vak richt zich op het thema ‘vieren’. Bij vieren zou je kunnen denken aan een verjaardag, een trouwerij of een jubileum. Maar bij een viering zou je bijvoorbeeld ook kunnen denken aan een begrafenis. Het gaat erom dat je met een groep mensen samen een moment beleeft waarin je blije, maar ook minder blije emoties/gebeurtenissen met elkaar kunt delen.

En precies dit, kregen wij als opdracht in onze klas. Wij moesten met onze klas een viering gaan organiseren. Hierbij kreeg ieder een taakje toegewezen en kon daarmee aan de slag.

Het thema van onze viering was ‘deuren’. Dat klinkt misschien wat abstract, en geloof me, dat was het voor ons ook in het begin. Wat konden we hier mee doen? Wat voor activiteiten konden wij hiermee uitvoeren? Het was om het maar even kort te zeggen, een beetje ‘vaag’ en ‘abstract’. Maar hier kwam snel verandering in. Er werden in de klas twee voorzitters aangewezen die de vordering van onze taakjes in de gaten zouden houden. Dit was fijn, een soort van stok achter de ‘deur’. Jaja, zag je wat ik daar deed? Ikzelf, samen met nog twee anderen zorgden voor de inrichting van het lokaal en het eten en drinken tijdens de viering. Hiernaast waren anderen druk met een activiteit, de muziek, een verhaal en verschillende stilte-momenten tijdens de viering. Alles verliep heel erg soepel, en was daarnaast hartstikke leuk om mee bezig te zijn.

En toen, dinsdag de 13^e was het zover. De dag van de viering. De allerlaatste dag dat zoiets waarschijnlijk nog mogelijk was, net voordat de nieuwe maatregelen rondom corona werden ingevoerd. Na het versieren van het lokaal en andere voorbereidingen kon het dan eindelijk beginnen. De viering begon rustig met een bekertje drinken en een stilte-moment waarin wij door middel van een meditatie-filmpje tot rust zouden komen. Dat was voor iedereen misschien even wat onwennig, maar dat verdween ook weer redelijk snel. Dit stilte-moment werd gevolgd door een activiteit, verzorgt door twee andere leerlingen. Ter voorbereiding op deze activiteit, had iedereen van tevoren een foto van een ‘deur’ meegenomen, dat iets betekende voor deze persoon. Bij deze activiteit was het dan vervolgens de bedoeling om te raden welke deur bij welke persoon paste. Iedereen vertelde zijn of haar verhalen die achter deze deur verscholen zaten. Echt een hele speciale manier om elkaar wat beter te leren kennen dus! Als herinnering aan deze activiteit kregen wij een sleutel mee, dat symbool stond voor de deuren die wij altijd voor elkaar open zouden hebben staan (zie foto’s).

Verderop in de viering werd een verhaal voorgelezen, dat zich ook weer focuste op het thema ‘deuren’ en werd opgevolgd door een tweede stilte-moment.

En toen brak het allerlaatste onderdeel aan van de viering, namelijk: het eten en drinken! In de supermarkt werd mij gevraagd door de caissière of ik een kinderfeestje ging organiseren. En ik moest zeggen, na nog een keer een blik te hebben geworpen op de boodschappen in mijn wagentje, was dat zo’n gekke gedachte nog niet. Tijdens dit onderdeel van de viering gingen wij namelijk peperhoekhuisjes bouwen bestaande uit peperkoek, slagroom, hagelslag en snoepjes (zie foto’s).

Als ‘finishing touch’ maakte iedereen een ketting van dropveters met hieraan een dropsleutel. Met deze sleutel zou jij het huisje van jouw eigen toekomst kunnen openen.

Al met al was deze viering heel bijzonder voor ons. Er zat aardig wat diepgang in door alle inzet die door iedereen geleverd is, waardoor we elkaar op een hele andere manier konden leren kennen. Beyza Can, medestudent uit A2K, deelde ook nog even haar mening over de viering: ‘Dankzij deze viering heb ik mijn medestudenten nog beter leren kennen. We hebben elkaar de deuren geopend en iets meer van onszelf laten zien. Dit was fijn in de coronaperiode, want we zien en spreken elkaar minder.’