Marieke is eerstejaars student Pabo Arnhem

Het fenomeen ‘ouderavond’ maakt altijd veel emoties los bij mensen. Ik weet niet wat het is, maar zodra dat woord over je lippen rolt, trekken kinderen spontaan een bang gezicht en schieten ouders meteen in het standje ‘daar heb ik het veel te druk voor, sorry’. Vaders pakken in een reflex hun BlackBerry, iPhone of digitale agenda en zoeken naar een afspraak, die ze echt, echt, écht niet af kunnen zeggen. Moeders plukken wat aan hun rok en beweren dat ze een afspraak hebben met hun vriendin; een afspraak die al máánden staat en waar ze dus echt naartoe moeten. Helaas. Maar ja, zodra je kinderen op het HBO zitten, is al dat gedoe over. Dacht je…

Ouderavond op de Pabo
Want de Pabo zou de Pabo natuurlijk niet zijn, als er niet elk jaar een ouderavond vol creatieve workshops georganiseerd werd. En eerlijk is eerlijk, ik werd inderdaad nieuwsgierig toen ik al die workshops zag staan. En dus ging ik de bewuste woensdagavond samen met mijn moeder naar Arnhem. We werden ontvangen door een aantal enthousiaste tweedejaars, die ons met een brede glimlach een programmaboekje in de hand duwden (ik denk dat ze omgekocht waren met een verdubbeling van hun uren). Ik greep nog een snoep-schoolkrijtje mee (oké, 3) en liet mijn moeder toen de kantine zien.

‘Goedemorgen, meester Arne’
In de hoorcollegezaal werden we welkom geheten door de directeur. Dit duurde – zoals het hoort – net iets te lang en dus stapte meester Arne maar vast naar voren.

‘Goedemorgen allemaal’, zong meester Arne.
‘Goedemorgen, meester Arne’, klonk het als 1 man, terwijl alle leerlingen opstonden. Je had de gezichten van die ouders moeten zien.
‘Wat doé je?’ vroeg mijn moeder verbaasd.
‘Ik heet meester Arne welkom’, zei ik, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. ‘Je weet wel, met respect voor je leerkracht, en zo.’
Mijn moeder knikte verbijsterd en begon van schrik maar mee te zingen met ‘In de maneschijn’.

Verbaasde gezichten
Mams viel die avond van de ene verbazing in de andere. Na het zingen van zo ongeveer alle slechte kinderliedjes op aarde (waarbij de jongens van Autotechniek ons vierkant uit stonden te lachen onder de open ramen), vertrokken we naar onze SLB’er, Marijke. Arne had uitgebreid de tijd genomen voor het zingen, waardoor Marijke precies een kwartier de tijd had om er een welkomstpraatje én wat vragen doorheen te jagen. Petje af voor haar, want het lukte.

Daarna wist ik niet hoe snel ik mijn moeder naar lokaal 2.18 moest slepen, waar de workshop ‘buitenlandstage’ gegeven werd. Daar vertelde een meisje een prachtig verhaal over haar stage in Cambodja. Iedereen hing aan haar lippen! Ik weet weliswaar nog niet zeker of ik naar het buitenland wil, maar het is me wel duidelijk geworden dat het een unieke ervaring is!

Bruisende raketten
De tweede workshop werd ‘Natuur en Techniek’. Vol spanning keken we naar Jaap, die weer een heleboel spullen om zich heen had verzameld. Al pompend op een fietspomp waar een raket (een plastic fles) aan vast zat, vertelde Jaap dat je dit beter niet in de klas kon doen, wegens instortingsgevaar van het plafond. We werden er giechelig van, want we zagen de knal natuurlijk al aankomen. En jawel, hoor, ineens vloog de raket de lucht in, vol tegen het plafond aan. De moeders giechelden, de vaders grijnsden en de leerlingen wisten niet hoe snel ze de bruistabletten uit Jaaps handen moesten rukken om aan het volgende proefje te beginnen.

Het was de bedoeling dat we een bruistablet in een met water gevuld kokertje stopten, dan flink zouden schudden en vervolgens zouden bekijken hoe hoog onze raket omhoog sprong. De leerlingen begonnen met bouwen, maar al snel werden de spulletjes afgepakt door onze ouders, die het allemaal nog veel leuker vonden dan wij. Elke keer als er een raket omhoog schoot, werd er gegild en gelachen. Eén vader begon als een gek bruistabletjes in een kokertje te stoppen om te kijken wat er zou gebeuren. Eén moeder vond het kokertje te klein en probeerde het met het buisje van de bruistabletten. Jep, de mijne. Ik deed mijn ‘ik hoor niet bij haar’-truckje en probeerde met een ander gezin mee naar buiten te lopen. Tevergeefs, helaas.

Ondanks dat het niet heel druk was, was het wel erg gezellig. En de ouders hebben zich best vermaakt, denk ik. Mijn moeder in ieder geval wel. ‘Zeg, Mariek… wanneer is de volgende?’

Website Pabo Arnhem