Marieke is eerstejaars student Academische Pabo (Pabo Arnhem)

Waarom
Naast de vraag “Wat is in vredesnaam de ALPO?” wordt ook de welbekende “Maar, waarom doe je dat dan?”-vraag vaak gesteld. Mensen schijnen niet te begrijpen waarom je voor je plezier twee studies tegelijk zou doen, en wat daar dan de voordelen van zijn. Als ik het zo opschrijf, klinkt het ook inderdaad meer als een ziekte dan als een leuke studie, maar ik verzeker je: het tegendeel is waar.

Kleine wijsneus
Vanaf mijn tiende riep ik dat ik orthopedagoog wilde worden. Niet echt een beroep voor een tienjarige (de meeste roepen dan nog prinses of juffrouw, toch?), maar dat komt omdat mijn broertje Gilles de la Tourette en PDD-NOS heeft. Deze bijdehante smurf wilde graag weten hoe ze het beste met haar broertje om kon gaan en kwam daarom in contact met orthopedagoog Liesbeth. Ik ben maar twee keer bij haar op bezoek geweest, maar wist gelijk wat me te doen stond: ik werd later orthopedagoog!

Onderbroekenlol
Nu wil het stomme feit dat Liesbeth het erg leuk vond dat ik er zo lekker over kon vertellen, en daarom vroeg ze of ze een filmpje van me mocht maken voor studenten Pedagogische Wetenschappen van de Radboud Universiteit. Ik vond het best, mijn ouders vonden het best, met het resultaat dat er nu een tien minuten durende videoband op de uni ligt, waarop je mij op de bank ziet zitten kwekken. (Ik was zenuwachtig en zat zo aan m’n rokje te trekken dat je op een gegeven moment m’n onderbroek met vlindertjes ziet, maar dat terzijde.)

Nu, acht jaar later, ben ik dus zélf student Pedagogische Wetenschappen op de Radboud Universiteit en blijf ik maar duimen dat ik op een dag niet oog in oog zal staan met mezelf. (Die stém, die kléren… brrrr.)

Van landmacht tot juffie
Orthopedagoog werd het dus. Op de middelbare school werd het pas echt serieus, want toen moest je open dagen bezoeken. Ineens bedacht ik me dat het ook wel cool zou zijn als ik bij de landmacht ging, maar ik heb astma en ben hoofdsponsor van de sportschool (ik heb een abo maar ga echt nooit), dus dat werd ‘m niet. De luchtmacht leek me ook wel vet, maar ja, ik ben zo kippig als ’n ouwe aap. Toen kwam journalistiek aan de orde, oei, dat was een serieuze overweging. Omdat ik gek ben van schrijven en lezen (ik doe praktisch niks anders, tot grote ergernis van m’n omgeving) en tijdschriften letterlijk verslind, dacht ik even een nieuwe studie gevonden te hebben. Maar ja, orthopedagoog was toch ook wel errug leuk en hoeveel baantjes bij een tijdschrift zijn er nou?

Tip van de week: loop een dagje mee!
Ik besloot een dagje mee te lopen met mijn moeder, die kleuterjuf is. Niet echt een slimme keuze, want ik viel gelijk voor dit vak en had er nu dus nóg een studie bij om uit te kiezen! Wat die universitaire studie niet bood, kreeg ik bij de pabo: veel contact met de kinderen! Journalistiek viel toch maar af (maar ik blijf schrijven, voor altijd, of jullie nu willen of niet) en pabo werd mijn eerste keuze. Dan doe ik gewoon daarna Pedagogische Wetenschappen, bedacht ik me. Vrolijk stapte ik naar m’n decaan om haar het goede nieuws te vertellen: ik had m’n keuze gemaakt! “Hartstikke leuk bedacht”, zei zij. “Maar waarom doe je dan niet gewoon de Academische Pabo?”

This is it
Een verbaasde blik van mij en wat uitleg van haar later wist ik het zeker: ik heb mijn droomstudie gevonden. Bij de ALPO heb ik én het contact met de kinderen (lesgeven is zó leuk!) én de verdieping van de universiteit. Top combinatie dus.

En als jullie het niet erg vinden ga ik nu weer verder met leren, want het is bijna tentamenweek (minder goede combinatie). En als ik klaar ben met leren, mag ik schrijven. Dat heb ik mezelf beloofd.

Marieke

Meer informatie over de Academische Pabo (Pabo Arnhem)