Wiebe Hensums, student Leraar Aardrijkskunde.

Ongeveer drie weken voor ik terug zou vliegen begon de situatie betreft Corona in Nederland flink te escaleren. Vanuit Indonesië zaten ik en mijn vrienden bijna dagelijks naar het nieuws te kijken om te zien wat de nieuwste ontwikkelingen waren. Een voor een sloeg bij ons de twijfel toe. Hoelang zouden we hier nog zitten? Zeker in het begin schudde we dit nog een beetje van ons af, “boeien”, “we kijken wel” en “ik ga sowieso niet vriend” waren de stopzinnetjes in het huis. Maar twee weken voor ik uiteindelijk zou besluiten te vertrekken, kwam er nieuws vanuit Indonesië. Corona begon ook hier een groeiend probleem te worden en veel stagescholen besloten om de deuren te sluiten. Muhammadiya had op dat moment midterms dus hoefde wij daar sowieso niet bij te zijn. Na de midterms bleef de school echter dicht. Er zou onderwijs op afstand komen maar daar konden wij niet bij helpen. een groot deel van onze agenda viel ineens weg.

Kort daarna kregen we ook vanuit de universiteit bericht. Ook deze ging op slot en er zou onderwijs online gegeven worden. Dat klonk best leuk… dachten we. De eerste les online zou ‘cross cultural understanding’ worden. We moesten inloggen in een chatroom met andere medestudenten. Maar al gauw bleek dat dit niet werkte. Elke keer als er meer dan 15 mensen in de chatroom zaten, werd er een iemand uitgeschopt.

Dus besloot de docent een appgroep aan te maken op WhatsApp. Dat was pas echt een ramp. Na ongeveer 10 minuten van stickers sturen en complete chaos besloot de docent dat dit niet werkte en gaf ze ons een online assignment. Ik wist toen nog niet dat ik deze nooit af zou hoeven maken.

In de dagen daarna waren we vooral veel thuis. Corona had ook de openbare voorzieningen en bezienswaardigheden plat gelegd. De stranden waren dicht. De winkelcentra ook. Ook toeristische attracties zoals de Borobudur waren gesloten. Dus niks anders te doen dan chillen bij het zwembad. Maar ook dit gaat vervelen, en langzaam beginnen de twijfels toe te slaan bij mensen. Er komt steeds meer discussie. De HAN zegt: “in principe mag je nog blijven” maar alles wees ernaar dat Indonesië binnenkort ook naar code oranje zou gaan.

Uiteindelijk hakte de eerste van ons de knoop door. Ze vloog terug. Dit besluit kwam na het nieuws dat de Corona in Jakarta al voor veel onrust zorgde en dat veel mensen die besmet waren op eilanden in quarantaine moesten. Daarbij waren veel van de redenen om blijven ook weggerukt zoals stage en de universiteit. Na dit besluit nam de twijfel toe en maandag 16 maart besloot ook ik om terug te gaan. Woensdag vloog ik terug.

De zenuwen voor de terugvlucht waren wel aanwezig. Overal hoorde ik dat steeds meer Nederlanders in het buitenland vast kwamen te zitten omdat landen hun grenzen sloten. Mijn angst was om vast te komen te zitten in Jakarta, hier was het inmiddels chaos. Na een afscheid van een aantal studenten van de universiteit vlogen we via Jakarta en Istanbul naar Amsterdam. Ook Turkije was langzaam op slot aan het gaan maar we hadden gecheckt en het zou moeten lukken. Tot mijn verassing ging de vlucht naar huis heel soepel. Behalve dat onze temperatuur regelmatig werd gemeten waren er nauwelijks dingen anders dan de heenvlucht. Donderdag was ik weer terug in mijn oude vertrouwde kikkerlandje.

Ondanks dat ik maar 2 maanden in het buitenland heb kunnen spenderen, was de schok bij het terugkomen toch wel aanwezig. De koude wind die ik voelde toen ik het vliegveld afstapte was een schok. Ik besefte me toen pas hoe weinig het waait in Indonesië. Ook de lege snelwegen en het rechts rijden waren voor mij flink wennen. Waar ik wel snel aan kon wennen was het eten thuis. Ik was wel een beetje klaar met de rijst en een goeie volkoren boterham met kaas ging er dan ook zo in.

Al met al heb ik hele toffe dingen meegemaakt in Indonesië maar dat hadden er veel meer moeten zijn. Ik weet wel zeker dat dit niet de laatste keer was dat ik in Indonesië ben geweest. Daar is het land gewoon veel te vet voor.