Door Sara Konings, studente HAN Pabo

Vanmorgen hebben wij een middelbare school bezocht. Op het moment dat we naar binnenliepen moest ik toch even omschakelen, want wat waren die leerlingen een stuk groter! Na het steeds zien van die kleine hummeltjes op de privé- en staatsscholen was dit toch wel anders.

Hoewel de fine-art school een staatschool is, voelde het aan als een privéschool. Misschien had het te maken met alle privileges die de leerlingen kregen. De leerlingen krijgen op deze school veel individueel les om hun vaardigheden nog beter te ontwikkelen. De fine-art school richtte zich op de talenten van de leerlingen. De leerlingen werden hier begeleid in sport, kunst en muziek. Overal zijn de mensen zo gastvrij. Dat zag je ook terug terwijl wij een les aan het bekijken waren. De leerkracht, tevens zelf kunstenaar, gaf ons een boek cadeau waarin zijn kunstwerken en schilderijen staan. Hij verontschuldigde zichzelf om het feit dat hij niet genoeg boeken had voor ons allemaal.

In het begin van de reis moest ik nog wel even wennen aan dat we steeds met het openbaar vervoer reisden. Nu een paar dagen verder vind ik het juist leuk. Op deze manier word je helemaal ondergedompeld in het dagelijkse leven van Turkije. Ik voelde mij minder ‘de toerist’ en dat vind ik eigenlijk wel heel prettig.

Op aanraden van Aike heb ik met vier anderen een typische Turkse theetuin bezocht. Toen ze het aan ons omschreef wist ik niet zo goed wat ik me erbij moest voorstellen en wat ik ervan kon verwachten. Ik ben blij dat ik naar de theetuin ben geweest. Je zit op hele kleine krukjes en kleine tafels. Ondanks dat we toeristen waren voelde ik me op dat moment één met de Turkse mensen om me heen.

Groetjes, Sara