Woensdag 3 mei, Eline van der Wissel, tweedejaars student basisonderwijs.

Na enige discussie over onze aanpassing aan de Turkse mentaliteit moeste we vandaag echt om 08:30 vertrekken.
Deze discussie ging natuurlijk over het begrip tijd. Want op tijd komen is niet zo belangrijk in Turkije. Dat gehaast van ons daar kunnen de Turken maar niet aan wennen.
Wij doen dan niet zo moeilijk en passen ons wel aan, de leraren dachten daar blijkbaar heel anders over.

Gelukkig stond vanochtend iedereen op tijd klaar om te vertrekken. Nu waren we natuurlijk te vroeg dus moesten we nog een half uur verplicht Turkish çay (Turkse thee) drinken. Dat is natuurlijk geen ramp, maar wat extra slaap kan iedereen op dit moment wel gebruiken na zoveel intensieve dagen.

Na een half uurtje wachten was het tijd om de staatsschool te bezoeken. We waren al enthousiast voordat we binnen waren, want de schoolbellen hier zijn echt fantastisch. Daar kunnen wij in Nederland nog eens een voorbeeld aan nemen.
Eenmaal binnen kregen we Turkse thee aangeboden, die hadden we net op.
De directeur gaf een presentatie over de school. Hij kon geen Engels, maar had gelukkig wel een engelse powerpoint presentatie. Het grootste probleem waar ik tegen aan loop is de communicatie, veel mensen kunnen geen Engels terwijl dat voor ons heel gewoon is.

Na de presentatie was het tijd om een les te observeren. Eva, Bart en ik waren welkom in groep 4D, dat is groep 6 op een Nederlandse basisschool.
De enthousiaste meester genaamd Mustafa is een van de 7 meesters op deze school. De overige 23 docenten zijn allemaal juffen. Dit komt wel redelijk overeen met de verdeling meesters en juffen in Nederland. Wij hebben ons ook verbaasd over een aantal dingen. Er zitten 878 leerlingen op deze school, maar het is een redelijk klein gebouw. Dit wordt opgelost door de verschillende shifts die worden gedraaid. ‘S ochtends zijn de onderbouw klassen op school en ’s middags de bovenbouw klassen.

Om even terug te komen op het lesbezoek. Dit was natuurlijk super leuk, zo leer je pas echt het onderwijs in Turkije kennen. Meester Mustafa sprak geen Engels, maar wij stelde onszelf gewoon voor in het Turks. Komt het toch goed van pas die vijf Turkse lessen voordat we op reis gingen. De leerlingen hadden op dit moment ook Turks les en dit ging om de achtervoegingen bij woorden. Wij begrepen hier dan weer niets van, maar leuk was het wel.
De meester ging gewoon door met zijn les, maar ondertussen wilde hij wel in gesprek met ons. Hij vertelde in het Turks over iemand die hij kent in Rotterdam en vroeg wat wij vonden van zijn les en hem als meester.
Maar daar ging die geweldige bel weer, de les was voorbij.
Wij konden natuurlijk niet weg gaan zonder dat hij een foto had gemaakt met ons, want die moest op Facebook komen voor zijn Nederlandse vriend.
Eenmaal het lokaal verlaten te hebben werden we aangevallen door allemaal enthousiaste kinderen. Ze wilde knuffels, zichzelf voorstellen en gezellig kletsen. Dus voordat we weer weg gingen gingen wij nog even buitenspelen met de kinderen. Ik had nog wel langer willen blijven, maar helaas, we moesten naar de universiteit toe.