Nefise, 3e-jaars student Lerarenopleiding Aardrijkskunde.

Genieten van het fijne weer, chillen met vrienden, nieuwe plekjes ontdekken en met plezier naar de uni gaan. Het leven daar was prachtig; wellicht te mooi om waar te zijn. Het land is zo mooi met zijn mensen die je telkens weer een warm gevoel geven met hun vriendelijke lach. Langzamerhand begon het te voelen als een 2e thuis; je leerde steeds beter de taal, wist beter waar je lekker kon eten en begon de samenleving meer te begrijpen. Je beseft hoe snel de weken voorbij gaan en begint al na te denken over hoe jammer je het gaat vinden als je terug naar huis moet. Niet wetende, dat dat moment veel eerder zou plaats vinden helaas..

De situatie rondom corona ontwikkelde zich razendsnel. Op het begin maakten we ons niet druk: ‘Nu is het in Europa veel erger dan hier, Yogya heeft nog maar 1 case. Het is hier veiliger dan in Nederland.’ Toch wachtten we vol spanning de berichten vanuit de ambassade af. Huisgenoten die in de ochtend zeiden dat ze sowieso in Indonesië bleven, boekten spontaan in de avond toch hun ticket naar huis. De onzekerheid was echt verschrikkelijk en dat ging ten koste van de sfeer. Hoe meer mensen vertrokken, hoe minder zin er overbleef. Plotseling moest je al je plannen achterwege laten.

Voor mij was het ook erg moeilijk om die beslissing te maken, maar er werd ons duidelijk gemaakt dat de situatie in Indonesië ook zou verergeren. Overal zullen de winkels, laundries, kappers en zelfs de eilanden sluiten. Met veel pijn in mijn hart, had ik uiteindelijk ook de beslissing genomen om terug te keren. Van een huis met 25 man, is uiteindelijk 1 jongen overgebleven die nu in Bali in quarantaine zit.

Ik vloog samen met Sterre en Cai ri terug naar Amsterdam en de vlucht verliep vrij soepel: Yogya> Jakarta> Doha> Amsterdam. Tot onze verbazing, was geen enkel vlucht gecanceld. Na 24 uur reizen, waren we aangekomen. Diezelfde dag voelde ik me opgelucht en verdrietig tegelijk. Enerzijds blij dat je de juiste beslissing hebt genomen, maar anderzijds balen dat dit ons moet overkomen.

Iets wat ik van de Indonesiërs heb geleerd is om altijd positief te blijven, hoe moeilijk de situatie ook is. Blijven lachen en waarderen wat je hebt. Daarom ben ik erg blij dat ik in die korte 7 weken toch heel wat nieuwe ervaringen op mocht doen. Nu ik eerder terug ben kan ik mijn familie weer zien en me bezig houden met andere dingen. Natuurlijk wordt dit niet de laatste keer Indonesië voor mij en voor veel andere exchange studenten. Zodra de situatie herstelt en de omstandigheden het toe laten, wil ik terug om het avontuur af te maken.

Sampai jumpa, Indonesia!