Sophie, tweedejaarsstudent lerarenopleiding Engels

Mijn vrienden en familie kennen mij als de nummer één koukleum van Nederland. Het was voor hen dan ook grappig dat juist ik degene zou zijn die voor vier maanden naar Canada wilde gaan. Wat begrijpelijk is, aangezien het in Antigonish gemiddeld -18° is in de winter. Zelf had ik de hoop dat dit ervoor zou gaan zorgen dat ik er aan gewend raak en er dus geen last meer van zal hebben. Niks was minder waar toen ik mijn eerste stap buiten zetten in Halifax en de harde wind mij tegemoet kwam waaien. De vele weken daarna waren gevuld met sneeuwstormen.

Zelfs als de zon scheen kon je er niet van uitgaan dat je geen jas, sjaal en/of winterschoenen nodig had. Dat alles, en zelfs vallen op de gladde straten, was het allemaal waard. Want al is het weer koud en kil, de mensen geven je het warmste welkom dat je jezelf kan voorstellen.

Iedereen die ik heb ontmoet vraagt of ze je ergens mee kunnen helpen en staan dan ook daadwerkelijk voor je klaar. In de eerste maand ging het fysiek slecht met mij en moest ik met een ambulance naar het ziekenhuis worden gebracht. Mijn docenten en medestudenten kwamen op bezoek en stuurden me berichtjes. De coördinator van het uitwisselingsproject was zo lief om mij terug naar de campus te brengen toen het weer iets beter ging. Ik kreeg een paar dagen later een vaas met prachtige bloemen van de faculteit educatie.

Ik mocht deelnemen aan de lessen via Skype en mijn medestudenten zorgden ervoor dat ik bij bleef. Dit is alleen maar een voorbeeld van hoe mensen ervoor hebben gezorgd dat ik werd opgenomen in de groep. Er was elke week wel iets leuks te doen zoals bowlen, naar de themavonden van de pub gaan en er werd zelfs een banket georganiseerd voor alle studenten van de lerarenopleidingen.

Het banket bestond uit een driegangen diner, een Award show en een dansfeest. De sfeer was gezellig en tegelijkertijd professioneel. Ik was heel blij dat ik elegante kleding en hakken had meegenomen want iedereen zag er heel verzorgd uit en op dat moment wil je niet buiten de boot vallen. De Awards waren rode glitterende appeltjes, een verwijzing naar de schoolfoto’s die iedereen aan het begin van het jaar had gemaakt waarop ze poseerden met appels. Zowel studenten als docenten kregen de felbegeerde prijzen voor hun inzet, gunfactor of omdat ze een bron van inspiratie zijn. Het is een hele hechte groep dus dat ik er deel van uit mocht maken was een fantastische ervaring.

Ik ben enorm dankbaar voor alle mensen die mij hebben geholpen om zo’n succes van mijn buitenlandstage te maken. Ik raad het iedereen aan om een tijdje naar het buitenland te gaan zodat je soortgelijke ervaringen kan opdoen.

Ik zou de kou er zo weer voor trotseren.