Winny Smeets, derdejaarsstudent, lerarenopleiding Geschiedenis

Ons verblijf

Na een reis van 24 uur (inclusief de reis naar Schiphol) kwamen wij (Jordy Verheijen en ik) op maandag 15 februari om 23.00 uur aan op het vliegveld in Managua. We zijn dus terug in de tijd gevlogen. Heel apart, maar ook heel erg vermoeiend.

Op het vliegveld werden wij opgewacht door onze contactpersoon Bart. Onderweg naar ons appartement reden we langs erg armoedige woningen. Tot mijn grote verbazing stopten we al snel met rijden en kwamen we aan bij onze woning. Deze lag tussen soortgelijke woningen als die ik onderweg zag.

Het eerste wat ik de volgende dag deed toen ik wakker werd, was het hele huis poetsen, want overal lag stof en zand. Ik vond het zo vreemd dat het huis voor onze aankomst niet was schoongemaakt. De dag na mijn grote schoonmaak kwam ik erachter dat ons appartement waarschijnlijk wel voor onze aankomst was schoongemaakt, want alle meubels lagen weer bedekt met een laagje zand. Het maakte dus niet uit hoe goed je het huis poetste, de volgende dag was er weer zand naar binnengewaaid.

De eerste week had ik echt het gevoel dat wij in een armoedig appartement verbleven, totdat ik bij andere Nicaraguanen thuiskwam. Ons appartement was een paleisje vergeleken met de woningen waar onze vrienden en collega’s woonden. Wij mochten blij zijn dat we bijna elke dag stromend water in huis hadden en dat onze vloeren belegd waren met tegels.

Mijn stage op het Maas Waal College in Managua

Voorafgaand aan mijn reis naar Nicaragua wist ik nog niet zo goed wat mij daar te wachten stond. Het enige wat ik wist, was dat ik samen met Jordy de docenten zou begeleiden bij het maken van goede lessen en wellicht wat lessen computerkunde en Engels zou gaan geven.

Eenmaal aangekomen op de school in Managua bleek dit echter niet het geval. Er was daar geen begeleider die ons zou vertellen wat we daar moesten doen, dus we besloten om achterin de klas de lessen te observeren. Na ongeveer 4 dagen achterin de klas te zitten, vertelde de Engels docent dat wij haar lessen voor de aankomende 2 maanden mochten overnemen, want zij zou in die tijd ergens anders nodig zijn. Jordy en ik wisten niet wat we anders voor de school konden betekenen, op een paar gymlessen na, dus we besloten om samen de Engelse lessen te gaan geven. De eerste week stonden we met z’n tweeën voor alle klassen en daarna hebben we de klassen verdeeld en stonden we alleen voor deze klassen. Om de docenten ook zo goed mogelijk Engels te leren hebben wij hen ook in 2 klassen verdeeld, een beginnersklas en een klas voor de gevorderden. Zelf gaf ik les aan de docenten in de beginnersklas.

Het geven van de lessen Engels bleek al snel veel moeilijker te zijn dan we dachten. De kinderen spreken namelijk geen Engels, maar Spaans, iets wat wij in het begin nauwelijks spraken. Niet alleen de taal zorgde voor obstakels, maar ook de grootte van de groepen; in sommige klassen zitten soms meer dan 50 leerlingen. Afgezien van de taalbarrière en de grote groepen, kwamen we er ook al snel achter dat de niveau- én leeftijdsverschillen in de klassen soms enorm waren. We moesten dus heel snel Spaans leren, differentiëren, de namen leren én dat als geschiedenisdocenten in opleiding.

Wat ik had meegekregen van mijn vorige stage, is dat het belangrijk is om snel de namen van al je leerlingen te kennen. Dit was nogal een opgave, want zoals ik eerder al aangaf zijn de klassen heel groot. Om mezelf en de andere docenten hierbij te helpen, ben ik schoolfoto’s gaan maken van alle leerlingen, met daarbij de namen op het bord geschreven. Voor de school heb ik hier een fotoalbum van gemaakt en voor mezelf heb ik voor elke klas een lijst gemaakt met alle foto’s en namen daarop. Het was een hele klus alle leerlingen op de foto te krijgen en het fotoalbum in elkaar te zetten, maar het heeft mij in ieder geval veel geholpen, want op het eind van mijn stageperiode kende ik bijna alle leerlingen bij naam.

De parels van Nicaragua

Naast ons leven in het appartement en op de school, hadden we ook nog veel vrijetijd om Managua en de rest van Nicaragua te verkennen. Ik zou hier kunnen vertellen hoe mooi Corn Island was, hoe leuk Granada was en dat je heerlijk kunt eten in Nindiri, maar de mooiste momenten vonden niet plaats op de toeristische trekpleisters.

Door mijn collega Cristian en mijn vriendin Dulce leerde ik Nicaragua echt kennen. Zij lieten mij toeristische, maar vooral ook de minder toeristische plekjes zien. Zij lieten mij beiden zien hoe ze thuis leven, waar ze hun boodschappen doen en wat lekker Nicaraguaans eten is.

Bij Cristian thuis werd ik uitgenodigd voor verschillende feestjes, de verjaardag van haar nichtje, een feest ter ere van God en een afscheidsfeest voor mij. Daar kon ik ervaren hoe er in Nicaragua feest wordt gevierd en hoe moeilijk het is om een piñata kapot te slaan.

Met Dulce en haar familie reisde ik naar de Stille Oceaan bij Las Salinas Grandes en Matagalpa. Het dagje aan zee met de familie van Dulce zal ik nooit vergeten. Ik had het gevoel dat we op een onbewoond eiland waren beland, want waar ik ook keek, ik zag niemand behalve Dulce en haar familie. Samen aten we watermeloen aan het strand, we speelden als kleine kinderen in de zee en tot slot keken we met z’n allen hoe de zon onderging in de zee. Alsof dit alles nog niet mooi genoeg was, zagen we op de terugweg naar Managua nog hoe de vulkaan Mombotombo lava spuwde.

De reis naar Matagalpa was weer een hele andere ervaring. Dulce, haar moeder, onze vriend Kenny, Jordy en ik reisden samen naar Matagalpa om daar een dagje mee te helpen in de bibliotheek die Dulce’s moeder opgericht had voor de kinderen in de bergen van Matagalpa. De kinderen in Matagalpa zijn vaak zo arm, dat ze moeten werken, waardoor ze weinig tijd hebben om zich zo nu en dan eens kind te voelen. Om die reden is de moeder van Dulce daar een bibliotheek begonnen, waar zij en Dulce één keer in de 15 dagen heen gaan om spelletjes te doen met de kinderen. De rest van de week is de bibliotheek bereikbaar om schoolboeken te lenen, die anders onbetaalbaar zouden zijn voor de kinderen. De dag dat wij er waren, hielpen wij mee met de spelletjesmiddag voor de kinderen. De kinderen werden verdeeld in teams met een van ons als de teamleiders. Het was een vermoeiende, maar geslaagde middag. Helaas hebben Dulce en haar moeder niet altijd vrijwilligers klaar staan om hen te helpen met spelletjesmiddagen, waardoor zij er vaak alleen voor staan.

Terug in Nederland

Het is erg wennen om weer terug te zijn in Nederland. In Maganua werd ik elke ochtend wakker door het gekrijs van de papegaai van de buren, de zon die door de muren van mijn kamer brandde en het meisje dat elke ochtend haar brood probeerde te verkopen door heel hard: ‘’PAAAAAANNNN’’ te schreeuwen. Hier word ik pas wakker als ik weet dat ik echt niet meer kan slapen en dan is het vaak al best laat.

Hier in Nederland is alles zo schoon en rustig, terwijl de vuilnis tijdens mijn laatste week in Managua 2 dagen aan de straatrand stond te rotten doordat de vuilnismannen niet kwamen. Je ziet de viezigheid in Managua niet alleen, je ruikt het ook overal waar je loopt. De stank van de uitlaatgassen en het vuilnis, dat heb je hier in Nederland niet, althans niet in Cuijk. Ook is er hier niemand die door je straat loopt te schreeuwen om iets te verkopen, of buren die om 6 uur in de ochtend keihard reggaeton draaien. Je zou zeggen dat het fijn is dat alles hier zo schoon en rustig is, maar toch mis ik op dit moment zelfs de herrie en de stank van Managua.

Wat ik ook erg mis aan Nicaragua, is dat het leven zich daar buiten afspeelt. Hier zit ik de hele dag binnen, is het niet thuis, dan is het bij iemand anders thuis, in een restaurant, in een café; maar altijd binnen. Misschien is het er in Nederland wel te koud voor, of hecht men te veel waarde aan zijn privacy om eens in de voortuin te gaan zitten in plaats van de achtertuin.

De luxe van een warme douche, een schoon huis en altijd stromend water is fijn. ‘Na 3 maanden in een land zonder die luxe zal je de luxe in Nederland wel meer waarderen’, zeiden velen tegen mij. Maar de luxe daarvan went al snel en de waardering ervoor is er slechts even.

Ik hoop dat de docenten en kinderen op het Maas Waal College gelijk hadden en dat ik ze snel weer kan zien, want ik mis niet alleen de herrie en de viezigheid, maar vooral mijn nieuwe vrienden in Managua.

Hasta pronto Nicaragua!