De studiereis naar Turkije (dit jaar van 23 april t/m 7 mei) heeft veel indruk gemaakt op en mooie herinneringen achtergelaten bij de studenten én docenten van de Pabo en de lerarenopleidingen VO die mee zijn geweest. In deel 1 t/m 4 van deze blogreeks hebben jullie daarover al kunnen lezen. In deze blog de verhalen van 2 docenten die mee waren op deze reis.

Alle verhalen samen leveren een mooi beeld van de reis, de ervaringen en de leermomenten. Het is absoluut een reis met een toegevoegde waarde!

Ben je een ouderejaarsstudent en wil je in 2012 mee op studiereis naar Turkije of Marokko? Kom dan naar de voorlichtingsbijeenkomst bij Pabo Arnhem (16 nov.), ILS (16 nov.) of Pabo Groenewoud (23 nov.)!

_____________________________________________

Pjotr Timmerman, pabo-docent en medeorganisator en -begeleider van deze reis
Twee weken als student ondergedompeld in het echte Turkije. Proberen een andere cultuur te snappen. Een van de uitingen van de cultuur in Turkije zijn hoofddoekjes. Simpele én complexe kledingstukken in één! Vrouwen droegen ze in Nederland tot 1960 als ze naar de kerk gingen of om hun haar te beschermen tegen regen, kou, zon of wind. Als je in Turkije bent, roept de hoofddoek allerlei nieuwe associaties op. Je kunt het als moslima bijvoorbeeld dragen uit overwegingen van emancipatie. Tegenover je vrienden laten zien dat jij ergens voor staat. Aan je familie tonen dat jij hun eer hoog wilt houden. Aan je vriendje het gevoel overdragen dat je er alleen voor hem bent. De mogelijkheid dat het gedragen wordt om thuis gedonder te voorkomen is ook niet uit te sluiten. Of gewoon, omdat het modieus en attractief staat, net als elk ander mooi kledingstuk en… hoofddoekjes zijn mode hier!

Maar toch, in Turkije is het voor vrouwen bij wet verboden om in openbare gebouwen een hoofddoek te dragen. Dat is immers een religieuze uiting en Turkije is een seculiere staat, wat zoveel wil zeggen als: kerk en staat zijn gescheiden. Daarom is het vrouwen ook niet toegestaan om in het onderwijs, dus ook niet als lerares, een hoofddoek te dragen. De laatste jaren komt daar mondjesmaat verandering in en wordt het oogluikend toegestaan dat (nog steeds een zeer klein aantal) vrouwelijke studenten een hoofddoek dragen. Maar als lerares is het nog steeds taboe.

Omhooglopend door de oude wijk Konak in Izmir passeren groepjes Koerdische vrouwen in hun kleurige klederdracht met losjes gedragen witte hoofddoek. Ze zijn op weg naar de boulevard langs zee, om te kijken en bekeken te worden. Eindeloos veel variaties en beweegredenen om een hoofddoek te dragen. Eigenlijk zit wat we ervan vinden niet om iemand anders’ hoofd, maar in ons eigen hoofd. Dat levert onder studenten mooie stof tot discussie op in het eetcafé onder het genot van Döner. Real life learning; daar geniet ik van en dit is voor mij een van de mooie momenten van deze studiereis!

_____________________________________________

Jo Brouwers, pabo-docent, benieuwd naar deze studiereis en daarom in 2011 mee

Op de marktdag in Muğla komt er een man naast mij zitten, terwijl ik net in alle rust in het boek ‘Zomerhuis met zwembad’ aan het lezen ben. Hij verontschuldigt zich en stelt zich voor (ik weet niet meer hoe hij heet). Hij gaat gekleed in een pak en ik kan zien dat het hem aan niets ontbreekt, hij ziet er goed doorvoed uit en straalt een zekere zelfverzekerdheid uit. Aan zijn revers prijkt een speldje waaruit je zou kunnen concluderen dat hij een belangrijk persoon is binnen de gemeenschap van Muğla.

 Alsof wij elkaar alle jaren kennen steekt hij van wal in gebrekkig Engels en vertelt ronduit over de carrière van zijn kinderen. Ik wil natuurlijk niet achterblijven en in mijn allerbelabberdste Engels vertel ik hem alles over het wel en wee binnen míjn gezin. Tijdens dit gesprek, wat drie kwartier heeft geduurd, is er veel lichamelijk contact: elkaar op de schouders kloppen, af en toe voorzien van een klein knijpje om als het ware de gesproken woorden kracht bij te zetten.

En juist dit contact, op dat tijdstip, op die plek in Muğla, zal mij altijd bijblijven als een van de bijzondere momenten op mijn studiereis in Turkije. Als de luidsprekers op de minaretten begint te schallen, verontschuldigt hij zich wederom en begeeft zich naar de moskee. Ik heb de foto nog naar hem opgestuurd, maar helaas niets meer van hem vernomen.