Studiereis Turkije: een reis met een toegevoegde waarde! (deel 4)
De studiereis naar Turkije (dit jaar van 23 april t/m 7 mei) heeft veel indruk gemaakt op en mooie herinneringen achtergelaten bij de studenten én docenten van de Pabo en de lerarenopleidingen VO die mee zijn geweest. In deel 1 t/m 3 van deze blogreeks hebben jullie kunnen lezen welke foto’s voor de studenten de reis symboliseert. In deze blog delen 2 docenten hun verhaal.
Alle verhalen samen leveren een mooi, inhoudelijk en krachtig beeld van de reis, de ervaringen en de leermomenten! Een reis met een toegevoegde waarde!
Ben je een ouderejaarsstudent en wil je in 2012 mee op studiereis naar Turkije of Marokko? Kom dan naar de voorlichtingsbijeenkomst bij Pabo Arnhem (16 nov.), ILS (16 nov.) of Pabo Groenewoud (23 nov.)!
_____________________________________________
Anton van Deursen, pabo-docent en drijvende kracht achter deze studiereis
Al vanaf het studiejaar 1997-1998 organiseer en begeleid ik – samen met anderen – deze studiereis naar Turkije (Izmir en Muğla). In de loop van de jaren heb ik, dankzij de digitale revolutie, duizenden foto’s voorbij zien komen. Maar welke foto symboliseert voor mij nu deze reizen?
De keus is gevallen op een foto die mijn dochter Anne, ooit Erasmusstudent in Izmir en Muğla, in Kubilay-Izmir heeft gemaakt. Kubilay is een immigrantenwijk – die kennen ze ook in Turkije – in Izmir, waar voornamelijk zigeuners en Koerden wonen. Door veel te reizen wordt het vermoeden bevestigd dat mensen van elkaar verschillen, maar toch in één levensvorm delen. De gulheid en hartelijkheid, waarmee het meisje je toelacht is van alle culturen, maar vooral die van Turkije! Prachtig hoe de moeder haar kinderen omarmt en meekijkt.
_____________________________________________
Anneli Schaufeli, pabo-docent en eveneens drijvende kracht achter deze studiereis
Waarom blijft het voor mij na 10 jaar nog steeds bijzonder om met een groep studenten gedurende twee weken in Turkije te zijn en waarom wil ik daar elk jaar weer mijn voorjaarsvakantie aan opofferen? Vooral omdat iedere groep studenten anders is! Het is ieder jaar opnieuw een uitdaging om voor elkaar te krijgen dat de studenten met ‘open vizier’ Turkije tegemoet treden en met een rijk gevulde koffer aan ervaringen terug naar huis gaan. Ervaringen die maken dat ze hun eigen dagelijkse leven niet meer als zo vanzelfsprekend beschouwen en vaak net iets anders gaan bekijken.
Zo gingen we op een dag tijdens de studiereis in het voorjaar van 2011 naar een wat verafgelegen dorpsschool. Een prachtige tocht van ongeveer anderhalf uur met een bus van de universiteit van Muğla, speciaal voor ons gereserveerd. En dan plots stopt de bus, midden in een bosgebied. Een eenzame houthakker heeft net met een kleine handmotorzaag een enorme dennenboom omgezaagd. De boom is midden over de weg gevallen en verspert deze. Wij Nederlanders kijken op ons horloge: hoe lang gaat dit duren? We bekijken de boom en maken een inschatting: die man is hier nog wel even mee bezig… Krijgt hij dat überhaupt wel voor elkaar in zijn eentje? Mag dat van de gemeente? Dat kan toch zomaar niet? Is dit niet levensgevaarlijk? Waar blijft de auto die dit hout moet afvoeren?
De Turken die met ons mee zijn, stappen uit de bus en begroeten de bomenman: “Kolay gelsin” (dat het werk je maar gemakkelijk af mag gaan). Ze kletsen en lachen wat samen: hoe staat het met het bos? Moeten er veel bomen omgekapt worden? Waarom eigenlijk? Oh, er is een ziekte? Overal hier in de regio? De bestuurder uit de auto achter ons, stapt ook uit en mengt zich in het gesprek. Opeens begint iedereen iets te doen. De bomenman zaagt hier en daar een tak af, volstrekt willekeurig lijkt het. Een jongeman sleept enorme takken naar de ene kant van de weg, een oude man raapt wat losse takken op en gooit ze aan de andere kant van de weg. Er lijkt geen enkele systematiek in het werk te zitten. Er is geen overleg, geen plan, maar binnen no time is de boom uit de weg geruimd en kunnen we weer verder. De bomenman wenst ons een goede reis.
En dan is het de kunst om niet opgelucht adem te halen en te constateren dat dit gelukkig maar voor weinig vertraging heeft gezorgd. Dan is het de kunst dit voorval tot je door te laten dringen en vooral hoe je het zelf beleefd hebt. Het nog eens te ‘herkauwen’ en er iets van te leren. Wat dat dan is? Daar mag je zelf over nadenken…