Laura Huizer, studente pedagogiek aan de Hogeschool Utrecht, volgt de minor: "Drama en theater in het onderwijs" aan de HAN

Voor de minor Drama en theater in het onderwijs deed ik met mijn groepje een onderzoek naar het omgaan met drempels in je theaterspel. Iets wat mij het afgelopen schooljaar ontzettend heeft bezig gehouden. Al jaren loop ik tegen drempels op. Drempels die alleen ik lijk te zien. Het is niet zo erg om ergens tegenop te zien, alleen heb ik dan de neiging om ergens een kuil te graven en mijn hoofd diep onder de grond te steken, als een struisvogel. Om daar verstopt te wachten totdat het voorbij is. Alleen sommige dingen gaan niet voorbij, maar blijven je achtervolgen totdat je je hoofd weer omhoog durft te doen en je de eerste stappen zet richting de overwinning.

In het afgelopen jaar heb ik een ongelooflijke passie opgebouwd voor theater. Ik geniet van op het podium zijn, de manier van bewegen en communiceren, compleet transformeren naar totaal iemand anders. Heerlijk heerlijk. Maar er was voor mij een drempel, een heel hoge.

Praten voor groepen, mezelf laten horen en gewoon maar iets ondoordacht zeggen. Zoiets kan improvisatie en theater soms van je vragen en dat was voor mij echt onmogelijk. En dan schrijf je je toch maar in voor de minor Drama en theater in het onderwijs, met het grote risico dat je tekst moet gebruiken. Als ik het over theater mag hebben, gaan mijn ogen twinkelen. Maar als ik iets moet vertellen in een karakter word ik doodsbang. Trillen, dichtklappen en niets meer kunnen zeggen. En als er dan wordt gevraagd vanuit de minor: “Wat is je leerdoel?” Dan twijfel je echt om dit te vertellen. Uiteindelijk moet je er dan toch echt aan geloven. Dus ja, haal je hoofd uit het zand en gaan.

Bij toeval werd ik gevraagd om een grote show te presenteren in het Stadstheater Zoetermeer, in een theatrale rol. Als ik niet aan de minor was begonnen en zo stom was geweest mijn leervraag op te biechten, had ik absoluut gereageerd met: “Nee, ammehoela, never nooit niet, zijn jullie helemaal op je platte voorhoofd gevallen en ja, er bestaat echt nog zoiets als domme vragen!” (sorry, zwaar pedagogisch onverantwoord). Maar ja, optimismemodus aan: “Willen wel. Kunnen is een heel ander punt!” En dan kun je er niet meer omheen, want ja: “Je kunt het echt wel”.

Ja, daar kan ik iets mee “je kunt het echt wel”. Echt, was ik nou helemaal gek geworden: leuk even de hele avond aan elkaar kletsen voor 750 mensen. En een leuk typetje spelen tegelijk. Briljant plan weer, goed bezig Laura. Als je dit kunt, mag je nooit meer klagen over dat je iets niet kunt. En kun je het niet, zijn er genoeg goedkope vluchten om met je hoofd weer te ‘struisvogelen’ in de Sahara.

En daar sta je dan na een paar repetities. Nog geen idee wat je nou precies gaat zeggen. Achter de coulissen, wetend dat je straks een podium op stapt. Een podium dat eigenlijk veel te groot is, voor een gevulde zaal, met daarin belangrijke mensen van de gemeente. Mijn hart ging zo snel, mijn handen trilden en ik kon niet rustig stilstaan. Alle kaartjes met richtlijnen keek ik nog gespannen door. Ik mocht toch niks vergeten?

En dan gaat de muziek aan, je eerste stappen het podium op en op dat moment transformeerde ik compleet. Als een diva liep ik daar over het podium te paraderen. Mijn hart ontspande. Ik voelde me ijzersterk. Alsof ik er nooit tegenop had gezien vertelde ik precies wat ik wilde, de woorden kwamen vanzelf. Er waren alleen richtlijnen en het verhaal tussen mij en mijn mannelijke medepresentator. Er was geen vaste tekst, dus improviseren maar! Samen speelden wij ons verhaal tussen de scènes door en vertelden wij wat er gezegd moest worden. De zaal lachte, applaudisseerde, juichte, protesteerde en reageerde precies zoals elke acteur dat nodig heeft. Het vloog voorbij en ik voelde me fantastisch!

Blijkbaar was een grote vuurdoop nodig. In het begin leek het zo verschrikkelijk, maar alles viel op zijn plek. Die megadrempel om tekst te gebruiken, heb ik met een hele grote ninjakick met de grond gelijk gemaakt.

Drempels? Aah, alleen voor de echte struisvogels. I’m a bloody Ninja!