Elise Kaak, derdejaarsstudente lerarenopleiding Nederlands

Zeven uur in de ochtend. Paramaribo ontwaakt nog maar net, maar op mijn fietsje rijd ik al door de stad. Af en toe word ik opgeschrikt door een claxon of word ik ingehaald door een scheurende brommer. Na een kleine tien minuten arriveer ik bij mijn stageschool: de Christus Koningschool. Ik parkeer mijn fiets in de fietsenstalling (die overigens voor mij alleen is, want ik ben de enige die fietst) en schrijf mezelf in bij de intekenlijst. Ik sta bekend als de fietsjuf. Ook bakrajuf wordt soms gebruikt. Dat betekent blanke juf.
Vervolgens groet ik de directrice en het onderhoofd en vervolg ik mijn weg richting het plein. Ik schraap mijn keel en ga er dan maar eens goed voor staan.

Drie dagen per week zing ik uit volle borst het Surinaamse volkslied tijdens de vlaggenparade. Elke ochtend hijst men de vlag en zingt de hele school mee. Daarna wordt er soms ook nog een stukje uit de bijbel voorgelezen, gevolgd door het ochtendgebed. Wanneer je dan het geluid van een fietsbel hoort, is dat de zoemer en vertrekken de leerlingen naar hun lokaal. De lesdag is begonnen.

De school is vrij klein (14 klassen), dus bijna alle leerlingen kennen mij nu bij naam. Je blijft ook niet onopgemerkt als enige blanke. Nog steeds krijg ik dagelijks de vraag of mijn blonde haren en groene ogen echt of nep zijn. Daarnaast wordt mijn kennis over rap en andere muzieksoorten erg uitgebreid en spreek ik ook al een aardig woordje Sranan Tongo. Elke dag is bijzonder hier in Suriname.

Een lesje Sranan Tongo gehad van mijn leerlingen.

Na vier lesuren van veertig minuten is er een pauze van twintig minuten. In de docentenkamer geniet ik rustig van mijn boterhammetjes, terwijl de andere docenten door leerlingen op hun wenken worden bediend met bami en nasi. Leerlingen kijken hier echt op tegen docenten en docenten hebben hier veel meer autoriteit. Zo wordt na elk lesuur de tas van de docent gedragen naar het volgende lokaal en schrijven leerlingen alles voor je op het bord en maken het daarna ook weer schoon.

Lesgeven is hier een echte uitdaging. Je hebt hier praktisch geen materiaal om tijdens je les te gebruiken, alleen krijtjes en een schoolbord. Zelf beschik ik ook niet over boeken en de meeste leerlingen ook niet. ICT is al helemaal niet aanwezig in het gebouw en het is altijd maar spannend of de tafeltjes en stoelen het nog een dagje volhouden. Creatief zijn en improviseren zijn vaardigheden waarin ik hier dus grote sprongen maak.

Na de pauze zijn er nog vier lesuren en om 13:00 gaat de (fiets)bel weer. Iedereen kan weer gaan genieten van een lekkere middag. Ik loop terug naar de docentenkamer om iedereen te groeten. Het is heel onbeleefd als je ergens komt of gaat zonder iedereen te hebben begroet. Daarnaast spreekt iedereen elkaar aan met u. Docenten én leerlingen onderling ook. Ook is het niet gewenst om met blote benen en schouders naar school te komen. Alle docenten dragen lange rokken of broeken en shirtjes met mouwen. Alle leerlingen dragen een schooluniform bestaande uit een lichtblauwe blouse en een spijkerbroek. Slippers zijn ook uit den boze. Sandaaltjes of sneakers mogen wel.

Met de bakrajuf op de foto

Nadat ik iedereen heb gegroet, loop ik naar beneden om ook de directrice en het onderhoofd te groeten. Met mijn fiets aan de hand loop ik het gebouw weer uit en fiets ik een vrije middag tegemoet.

Naast stage doe ik genoeg leuke dingen! Zo heb ik bijvoorbeeld al kaaimannen gevangen, quad gereden, dolfijnen gezien, drie nachten in de jungle geslapen, het stuwmeer bezocht, Holi Phagwa gevierd en veel dieren gespot. Ook krijg ik binnenkort bezoek van mijn familie en huisgenootjes uit Nederland! Ik kan niet wachten om het mooie Switi Sranan ook aan hen te laten zien. Nog twee maanden genieten en hopelijk kan ik het zonnetje dan mee naar huis nemen.